In Good Hands: clichématig maar wel ontroerend

De premisse van In Good Hands is absurd maar begrijpelijk: wanneer single mom Melisa (Asli Enver) erachter komt dat ze ongeneeslijk ziek is, dan gaat ze lukraak op zoek naar een man die voor haar zoontje Can (Mert Ege Ak) wil zorgen. Want in haar omgeving wil niemand zich over Can ontfermen, en een man die van haar en haar zoon houdt lijkt een logische oplossing. Maar ze heeft nog maar vijf maanden, en dus weet je dat de romance in de film een kortstondige, bitterzoete zal zijn. Eerst laat filmmaker Ketsche echter nog eens vakkundig zien hoe sterk de band tussen moeder en kind wel niet is, zoals wanneer ze samen dansen.

Vervolgens zien we hoe Melisa de ene na de andere man ontmoet, bijvoorbeeld tijdens haar werk in een café, of wanneer ze bij de kruidenier in de rij staat. Telkens denk je: zal hij het zijn? De uiteindelijke hij is Firat (Kaan Urgancioglu): een type man dat uit een sprookjesboek afkomstig lijkt. Firat is knap, rijk, sympathiek, meelevend en hij wil – na wat wikken en wegen – wel Cans stiefvader worden. Wel spijtig dat hij verliefd wordt op een vrouw die stervende is, maar dat neemt hij op de koop toe. En dat is dapper en gedurfd, en tamelijk ongeloofwaardig. Dat is echter, nogmaals, wel de premisse van de film.

Daar moet je in meegaan, dat moet je voor lief nemen. Dan is In Good Hands een clichématige maar ontroerende film, over ouderschap en over leven in het nu. Over een relatie die de tand des tijds niet zal doorstaan. En over herinneringen, en hoe die op den duur ook hun eigen leven gaan leiden.