Imperial Dreams: rauw-realistische drama over ‘the hood’

Bambi Jones (John Boyega) komt uit de gevangenis waarin hij sinds zijn twaalfde diverse keren heeft gezet. Zijn doel is nu op het rechte pad te blijven en er zijn voor zijn zoontje Day, zeker ook zolang de moeder nog vastzit. In de gevangenis heeft hij leren schrijven en blijkt hij talent hiervoor te hebben, met een publicatie in het prestigieuze McSweeney’s als resultaat. Maar het blijkt bijna onmogelijk om het goed te doen ‘in the hood’.

Dit speelfilmdebuut van Malik Vitthal is opvallend genoeg al uit 2014. Tijdens de vertoning op het Sundance filmfestival dat jaar was het weliswaar een van de publieksfavorieten, maar werd een filmdistributeur vreemd genoeg niet gevonden. Nu is het dan uiteindelijk door Netflix opgepikt. John Boyega mag dan bij het grote publiek zijn doorgebroken met zijn rol in Star Wars: The Force Awakens, bij liefhebbers was hij al opgevallen met zijn debuut in de Britse scifi Attack the Block uit 2011 Het was echter niet zijn rol in laatstgenoemde film die hem in Star Wars deed belanden. Het was zijn vertolking in Imperial Dreams die J.J. Abrams ervan overtuigde dat Boyega de ideale Finn zou zijn.

Verder van een ruimte-epos verwijdert dan een rauw, hedendaags sociaal drama is bijna niet mogelijk. Nieuw is het zeker niet wat in Imperial Dreams wordt getoond, maar door het intiem en genuanceerd te houden en met hulp van een sterke cast wordt hier een mooi, indringend portret geschetst van iemand die beter wil, maar dat bijna onmogelijk wordt gemaakt. Bijna iedereen in Bambi’s omgeving zit in de bak of is aan de drugs of is crimineel, en de verleiding om snel wat bij te verdienen met een zogenaamd ‘makkelijk klusje’ is erg groot. Hoe goed je ook probeert te zijn, wil Imperial Dreams duidelijk maken, dan is daar ook nog ‘het systeem’ dat je allerlei obstakels voor de voeten werpt. Zo is voor een baan een rijbewijs nodig, maar die krijgt hij pas terug als de achterstallige alimentatie heeft betaald. Die hij pas kan betalen als hij een baan heeft. En dan blijkt dat de moeder van Day helemaal geen alimentatie heeft aangevraagd – dat wordt automatisch gedaan door de overheid…

Het is een mooi, volwassen speelfilmdebuut van Malik Vitthal, dat nu gelukkig toch nog is opgepikt. Hierbij verdient de van oorsprong Poolse DP Monika Lenczewska een extra vermelding. Want hoe ‘rauw’ de film ook is, het ziet er werkelijk oogstrelend uit.