Illang: The Wolf Brigade: te lang en te lijzig

Het is 2029, en Zuid- en Noord-Korea staan op het punt om uit pure noodzaak verenigd te worden. Er woedt een oorlog tussen China en Japan, en de Korea’s bevinden zich er middenin – vereniging betekent meer middelen tot verdediging. Niet alle Koreanen zijn het eens met de aanstaande eenwording en protesteren er fel tegen. Andere tegenstanders gaan nog een stap verder, ze hebben zich verzameld in De Sekte: een soort futuristisch equivalent van het verzet. Ze verzetten zich tegen de repressieve overheid, die als tegenreactie de Wolfbrigade heeft opgericht: een vervaarlijk peloton van mensrobotten, uitgedost in een outfit dat zich laat omschrijven als een kruising tussen een SS-soldaat en Darth Vader.

Tijdens ‘Bloederige Vrijdag’ pleegt een meisje in een rode cape, omsingeld door leden van de Wolfbrigade, zelfmoord door een bom in een tas af te laten gaan. Officier Im Joong-kyung (Gang Don-won) is getuige van deze treurige daad, en raakt getraumatiseerd. Ook krijgt hij in het geniep een relatie met de zus van de zelfmoordenares: Jang Jin-tae (Han Hyo-joo). Beide personages raken vanwege uiteenlopende redenen in onmin met de machthebbers, met een spectaculaire klopjacht tot gevolg. Aan sensatie en gratuit geweld ontbreekt het niet in Illang, dat kan je verwachten van een regisseur-auteur als Kim Jee-woon.

Kim maakte al een aantal buitengewoon sterke, bloederige films, waaronder A Tale of Two Sisters (2003), I Saw the Devil (2010) en zijn aardige collaboratie met Arnold Schwarzenegger in The Last Stand (2013). De filmmaker is dan ook één van Zuid-Korea’s meest vooraanstaande regisseurs. Met Illang vertilt hij zich echter: de scifi-thriller, gebaseerd op een animefilm uit 1999, is te lang en het tempo te lijzig. De Zuid-Koreaan eist – zeer ergerlijk - veel ruimte op voor sentimentaliteit: zo laat hij zijn twee hoofdpersonages in een dampend shot op zwoele wijze noedels verorberen. Onder de scène kiest Kim, zoals Koreanen wel vaker doen, voor gezapige pianomuziek.

Het doorwrochte (melo)drama, de dynamiek tussen Jang en Im, maakt dan weer plaats voor zinderende actiescènes, met magnifiek gestileerde shots. Onderwijl worden illustraties gebruikt als een ander middel om een verhaal te vertellen. Vooral de mythe van roodkapje springt in het oog: het onschuldige meisje (het verzet) dat het gevecht aangaat met de grote boze wolf (het fascistische regime). De schoonheid van deze parabel kan echter niet voorkomen dat Illang, met ruim 140 minuten speeltijd, op en duur gaat vervelen. Dat begint al in de eerste akte. Kim heeft ruim vijftien (!) minuten nodig – een behoorlijk lange aanloop – om de context van zijn verhaal te schetsen.

Dat maar weinig Zuid-Koreanen naar de film gingen, en Illang daardoor de facto een flop werd, valt dan ook te begrijpen.