Iliza Shlesinger: Elder Millennial: onnozelheden zijn Shlesingers sterkste kant

Het is alweer tien jaar geleden dat de toen 26-jarige komiek Iliza Shlesinger werd uitgeroepen tot de winnaar van Last Comic Standing. Wie had kunnen vermoeden dat het jonge talent in een relatief korte tijd, van 2013 tot nu, vier comedy-specials voor Netflix zou produceren. In Elder Millennial onthult de intussen 35-jarige comédienne dat ze is begonnen aan een nieuwe levensfase: ze is verloofd. Die boodschap is enigszins verrassend, aangezien Shlesinger bij het grote publiek bekend staat als een criticaster van conformistische zaken als het huwelijk. Dat ze gaat trouwen voelt een beetje als een knieval voor het geijkte levenspad dat ze zo veracht.

Maar ze heeft haar wilde haren nog niet helemaal verloren: Elder Millennial werd gefilmd op een vliegdekschip. Met achter het podium een stel straaljagers, en naast de coulissen een levensgrote Amerikaanse vlag. Hier gaat gebruld worden, zoveel is duidelijk. Na haar opkomst, en de bovengenoemde mededeling, kan de gesoigneerde komiek, uitgedost in een marineblauw tenue, meteen rekenen op een luid gejuich. Ze biecht op dat ze een millennial is. Nog net: ze is geboren in 1983. Ze is ‘een oudere millennial’. Voorovergebogen imiteert ze een bejaarde vrouw: ‘Ik vertel jullie over het sprookje van de vaste telefoonlijn.’

Dan vertelt ze over het geheim van een vaste relatie. Dat bestaat namelijk niet. Ze zet een heksenstem op: ‘Het is niet zo alsof er op de snelweg ergens in een gat een kikker ligt met de sleutel tot het geheim.’ Eerder deed ze al uit de doeken dat ze haar verloofde heeft ontmoet via een dating-app. Niets nieuws of bijzonders onder de zon, aldus Shlesinger, die vertelt hoe mannen praten over de eerste ontmoeting met hun vrouw: ‘Ik viel in haar en toen hadden we ineens vier kinderen.’ Zo formuleert ze telkens, op eloquente wijze, de wezenlijke verschillen tussen man en vrouw.

De man denkt dat hij het initiatief moet nemen tijdens het uitgaan; maar de vrouw heeft de man, in bijvoorbeeld een nachtclub, allang gespot, en dat ligt aan ‘hun biologische klok’. Vervolgens vertelt de komiek dat vrouwen met een mening niet aantrekkelijk zijn: ‘Mannen houden niet van een praatgraag type met een mening. Houd je bek.’ Dat is natuurlijk een cynische constatering, en gebaseerd op nonsens, zoals ze prompt uitlegt. En over nonsens gesproken: dan doet Shlesinger, in een geestige zijweg, een imitatie van een pauw. Onderwijl vertelt ze het publiek, dat er smakelijk om moet lachen, dat er waarschijnlijk maar zo’n twaalf gasten zijn die dit geluid herkennen, ‘en dat is me het volledig waard’.

De grap over de pauw neemt grotere vormen aan; Shlesinger vindt de paringsroep niet heel erg verheffend: ‘Het lijkt op het geluid van een vermoeide sekswerker. Zo van: 'Gaan we nog neuken of niet? Ik heb al voor de kamer betaald'.' Het zijn deze onnozelheden waarin Shlesinger zich van haar sterkste kant laat zien, door haar werk niet al te serieus te nemen, in tegenstelling tot de trits aan serieuze adviezen – ook over kleding, en trouwen – die oppervlakkig en flauw zijn. Niettemin heeft de gastvrouw ruim een uur lang het publiek in haar ferme grip. Ze is een tornado die over haar disicipelen heen walst, en eindigt met een peptalk: ‘Vrouwen, hoe dan ook zie je er beter uit dan een scrotum.’