Howard: sprookjes en showbusiness

Het is opvallend dat er in het aanbod van Disney+ nu ook een documentaire te vinden is over de homoseksuele componist en regisseur Howard Ashman, die in 1991 overleed aan de gevolgen van aids. Omdat de conservatieve mediagigant niet per se bekend staat en stond als een voorvechter van gelijke rechten voor seksuele minderheden. Niettemin is Howard een verdiend eerbetoon aan de man achter de soundtrack van kaskrakers als De Kleine Zeemeermin en Belle en het Beest. Een onvervalst uithangbord van Disney dus, die – zoals in de film te zien is – van jongs af aan al geïnspireerd was door sprookjes en showbusiness.

Zo was Ashman een fervent zanger, een rasechte entertainer en verkleedde hij zich graag. Foto’s van de componist als Peter Pan komen voorbij. Het is duidelijk dat hij geboren werd met de passie waarmee hij doorbrak. En ook bijzonder: hij kon helemaal geen instrumenten bespelen. Oftewel, hij wist in zijn hoofd hoe het moest klinken en had zijn teksten en zangmelodieën als referentiekader. Hij vertelt er zelf over in opnames uit talkshows die in de film de revue passeren. Waardoor een beeld ontstaat van een man die altijd al wist wat hij wilde – zie ook zijn adaptatie van Little Shop of Horrors (1986).

Ashman was ook degene die het plan opvatte om de krab uit De Kleine Zeemeermin een Jamaicaans accent aan te laten meten. Dit is een opzienbarende passage uit de film. Want dat zou tegenwoordig toch gepercipieerd worden als een racistisch stereotype. Dat het zo pontificaal in de film zit duidt erop dat de maker – de doorgewinterde Don Hahn – hier geen idee van heeft. En Ashman verkleedde zich in zijn jeugd ook graag als prins uit het Verre Oosten, incluis een tulband (nog zoiets waar we vandaag de dag een vraagteken bij zetten). Maar het is hem vergeven. Omdat Howard boven alles ons eraan herinnert dat Ashman in 1991 de eerste Oscarwinnaar was die overleed aan de gevolgen van aids.