How to get away with murder S3: de hippe equivalent van Agatha Christie

 

How to get away with Murder heeft zich in twee seizoenen ontpopt tot het hippe equivalent van Agatha Christie. De basis van iedere reeks is een ingenieus moordmysterie vol behendige tijdsprongen en wisselende vertelperspectieven waar zelfs geoefende kijkers hun tanden op stukbijten. Maar de onderliggende thema’s die ondertussen de revue passeren (van etnisch profileren tot homofobie) zijn pijnlijk actueel – met deze geëngageerde aanpak heeft succesproducent Shonda Rhimes (Grey’s Anatomy, Scandal) zich sterk weten te profileren.

Na de wrede onthullingen en de abrupte cliffhanger waarmee seizoen 2 eindigde, worden in de eerste aflevering van de nieuwe reeks alle kaarten opnieuw geschud. Door de matige prestaties van haar leerlingen staat de positie van strafrechtprofessor Annalise Keating (Viola Davis, als eerste Afro-Amerikaanse actrice bekroond met een Emmy voor beste hoofdrol) op de universiteit ter discussie. Haar onberekenbare rechterhand Frank mag dan  van de aardbodem zijn verdwenen,  uit beeld is hij zeker nog niet. En ook de ambitieuze studenten zelf moeten nog bekomen van het turbulente vorige leerjaar, wat de opportunistische advocaten-in-opleiding heeft opgezadeld met onzekerheid over de toekomst en de nodige geld-, relatie- of andere problemen.

Helaas lijkt die toekomst weinig goeds te beloven: aan het begin van aflevering 1 wordt een bodybag de ambulance ingeschoven. Na veertig intrigerende minuten vol kenmerkende strakke montage heeft de kijker slechts het antwoord op één van de vijf w’s (wie, wat, waar, waarom, wanneer) in handen. En het gaat vermoedelijk nog dertien heerlijke weken duren voordat geestelijk vader Peter Nowalk ons alle puzzelstukjes heeft geschonken om de andere vier te kunnen oplossen.