Honey Boy: bij vlagen briljant vader-zoon-drama

Met kindsterretjes die jong doorbreken in Amerikaanse kindertelevisie-series kan het twee kanten op. Ofwel de verstandige en succesvolle kant die Ryan Gosling en Mila Kunis opgingen. Ofwel de door depressies en rehab geplaagde kant die Britney Spears en Shia LaBeouf overkwam. Overkwam is wel het goede woord, want hoewel de kleine Shia het eind jaren negentig ongetwijfeld óók heel leuk vond om beroemd te zijn en veel geld te verdienen, ging het ook meteen goed mis met het jochie. Op je twaalfde debuteren en op je veertiende de ster in zijn in je eigen Disney Channel-serie (Even Stevens) is ook niet niks voor een kind. Zeker niet aangezien hij als enig kind wordt opgevoed door een gescheiden vader die rodeo-clown is, ex-militair, crimineel en alcoholist met losse handjes. En berooid: de enige reden dat vader bleef rondhangen bij het zoontje, dat hij routinematig uitscheldt en slaat en kleineert, is dat Shia hem met zijn vrij riante kinderinkomen domweg betaalde om aanwezig te zijn. Maar zijn zoon liefhebben lukt hem maar matig. Genoeg om totaal verknipt van te worden.

Dat deed Shia LaBeouf dan ook met overgave. Op zijn eenentwintigste werd hij de ster van de Transformers -franchise, speelde hij in Spielbergs vierde Indiana Jones-film en begon hij onmogelijk gedrag te vertonen, dat uitmondde in alcoholisme, verkeersongelukken en ingenomen rijbewijzen. Shia werd een beetje maf in het hoofd - ook wel leuk maf, zoals toen hij 330 rondjes rond het Stedelijk Museum in Amsterdam sprintte - en werd na de zoveelste veroordeling voor de keuze gesteld: of serieus in therapie, of de bak in. Tijdens die therapie moest hij schrijven over zijn jeugd en dat schrijven nam - hij was tenslotte al zijn hele leven acteur - al snel de vorm van een filmscript aan. De Amerikaanse documentaire-maakster Alma Har'el verfilmde het en het resultaat is Honey Boy, een bitterzoete en tragische film over een gedoemde vader-zoon-verhouding waar zeker liefde in zat maar ook veel ernstige verwaarlozing.

Het dappere en knappe van Shia LaBeouf is dat hij in overleg met de regisseur besloot om niet zichzelf maar zijn vader te spelen, wat hij met enige liefde maar ook met meedogenloze eerlijkheid doet. Vader LaBeouf is een grappige, onderhoudende man die er ineens zonder echte aanleiding op los slaat en vooral verbaal uiterst gewelddadig is tegen de jongen. De volwassen Shia in rehab wordt gespeeld door Lucas Hedges, zelf een ex-kindster en nu bekend van Three Billboards Outside Ebbing, Missouri en Manchester by the Sea. De piepjonge Shia word gespeeld door Noah Jupe, nu vijftien maar doorgebroken op zijn tiende in Britse tv-series en in de bioscoop in A Quiet Place. Allemaal ervaringsdeskundigen dus.

Vooral de interactie tussen het jonge zoontje, dat veel verstandiger en aardiger is dan zijn pa, en de scheldende tiran die Shia LaBeouf neerzet, is bij vlagen briljant; de dreiging die uitgaat van vader is moordend en je leert de man vrij snel vrij hard te haten. Toch is de film geen regelrechte afrekening. Ook wordt het autobiografische aspect ietwat getemperd doordat de zoon in de film Otis heet en de vader James. Maar in interviews laten de makers er geen misverstand over bestaan dat dit verhaal heel dicht bij de waarheid komt en dat Shia LaBeouf eigenlijk nog heel goed terecht is gekomen met zo’n idiote opvoeding. Honey Boy is een indrukwekkend portret van verwaarlozing en doorzettingsvermogen en gek genoeg dus letterlijk de verfilmde therapie van Shia LaBeouf. Erg indrukwekkend en vaak ook erg grappig, met net voldoende liefde en hoop om niet al te zware kost te worden.