Home Sweet Home Alone: kleurloze remake

Kevin McCallister is terug! Hij heet ditmaal Max Mercer (gespeeld door Archie Yates) en heeft een Engels accent. De jongeling is recentelijk vanuit Londen samen met zijn moeder Carol (Aisling Bea probeert naarstig Catherine O’Hara na te doen) verhuisd naar een riante villa in de wijk waar Kevin McCallister ooit woonde. Kevins broer Buzz (een cameo van Devin Ratray) werkt tegenwoordig als politieagent in de straten die in het begin van de jaren negentig onveilig werden gemaakt door ‘The Wet Bandits’. Je kan Home Sweet Home Alone dan ook beschouwen als een sequel – de zesde Home Alone-film tot nu toe – en remake ineen.

Als Max op een dag – net voordat z’n familie op kerstvakantie naar Tokyo gaat – met z’n moeder voor de gein een huis bezichtigt dat te koop staat, vermoeden de woningeigenaars (komieken Rob Delaney en Ellie Kemper spelen ditmaal de bad guys) dat de belhamel een kostbare porseleinen pop heeft gestolen. Als ze erachter komen dat het speelgoed wel 200.000 dollar waard kan zijn, besluiten ze het terug te stelen. Maar dan stuiten ze op een verlaten huis: hoewel Max, en dat weten ze dan nog niet, is achtergebleven. Want Max’ familie is natuurlijk zonder hem met de noorderzon vertrokken, dát is de bekende formule waar de rest van de film ook hevig op leunt.

Filmmaker Dan Mazer gebruikt eveneens dezelfde welbekende orkest- en koormuziek die te horen is in de eerste twee delen. Hoewel van meet af aan duidelijk is dat Home Sweet Home Alone – ondanks bijvoorbeeld de trits aan geestige acteurs die de revue passeert: Kenan Thompson, Andy Daly, Pete Holmes en Timothy Simons – een evidente lowbudgetversie is van het oorspronkelijke deel uit 1990. Filmmaker Chris Columbus koos toen voor majestueuze sets en vindingrijke shots. Home Sweet Home Alone is hier slechts een bij vlagen flauw – écht flauw, inclusief veel van de slapstick – destillaat van. Of zoals een van de personages gekscherend zegt: ‘Het is nooit zo goed als het origineel.’