Hate-watching: BoJack Horseman S3

 

De serie draait om BoJack Horseman, een acterend paard. Je moet denken aan een mix tussen Californication ’s Hank Moody en jaren-90-komiek Bob Saget. In het door mensen en pratende dieren bewoonde universum van de serie speelde titelpersonage BoJack in de jaren 90 in een populaire Full House -achtige sitcom. Inmiddels is hij vooral alcoholist, de belichaming van vergane glorie. Om zijn beroemdheid nieuw leven in te blazen, huurt BoJack een ghostwriter in om zijn autobiografie te schrijven. Ondertussen doet BoJack een halfslachtige poging om een beter mens (paard) te worden.

Om het aan lager wal geraakte paard met zichzelf te zien worstelen, is afwisselend pijnlijk en hilarisch. Af en toe gaat de beerput vol onzekerheid, twijfel en zelfmedelijden wagenwijd open. Zoals wanneer BoJack in een telefoongesprek zegt ‘De echte ik? ik breng veel tijd door met de echte ik, en geloof me, niemand gaat daarvan houden. En dan ga ik nu even douchen zodat ik niet merk dat ik aan het huilen ben.’

In Amerika noemen ze het ook wel hate-watching ; eigenlijk haat je wat er op het scherm gebeurt, maar toch kun je niet stoppen met kijken. Bijvoorbeeld als BoJack de verloofde van zijn beste vriend probeert te zoenen. De serie houdt je constant een confronterende spiegel voor, steekt uitstekend de draak met de media-industrie én heeft ondertussen de perfecte balans tussen oneliners & verhaallijn.

De eindscène van het tweede seizoen is bijna spiritueel te noemen. BoJack besluit te gaan joggen. Niets belichaamt die tot mislukken gedoemde mix van goede bedoelingen en jezelf voor de gek houden beter dan het beginnen met joggen. Na 100 meter ligt ie vervolgens uitgeteld op straat naar adem te happen. Een andere jogger stopt even en zegt ‘Het wordt makkelijker. Elke dag wordt het makkelijker. Maar je moet het wel élke dag doen. Dat is het moeilijke eraan. Maar het wordt echt makkelijker.’

Bojack Horseman is de grappigste serie over depressie en eenzaamheid in de 21ste eeuw die je nu kunt kijken. En verwacht ook weer niet al te zware kost, de serie meldt het zelf: ‘Dit is een comedy, niemand kijkt deze serie om er echte emoties bij te voelen. Het echte leven is al deprimerend genoeg’.