Hand of God S2: alsnog een beetje licht aan het eind van de tunnel

Perlman is te zien als Pernell Harris, een compromisloze rechter in het fictieve plaatsje San Vicente, die door zijn gulle donaties de zittende burgemeester (Andre Royo uit The Wire – alsof Bubbles en Carcetti van plaats hebben gewisseld) in zijn zak heeft. Als getrouwd man gaat Harris regelmatig vreemd met zijn zwarte call girl, terwijl zijn grootvader (tevens de grote grondlegger van zijn stad) een notoire racist was. Op het eerst gezicht misschien niet direct iemand die door God gekozen zou worden dus.

Aan de visoenen van Harris ligt een afschuwelijke gebeurtenis ten grondslag. Zijn schoondochter Jocelyn werd het slachtoffer van een verkrachting en zijn eigen zoon P.J., die daarbij gedwongen werd toe te kijken, is na een zelfmoordpoging in een diepe coma beland. Harris is er heilig van overtuigd dat God hem op het spoor van de nog altijd niet gepakte daders wil zetten, om vervolgens wat Bijbelse retributie op hen los te laten.

Het eerste seizoen van Hand of God was een gevalletje teveel hooi op de vork, waarbij bedenker Ben Watkins (Burn Notice) naast de crisis van Perlman (zijn het visioenen van God of toch hallucinaties?) talloze andere zware thema’s aankaartte. Erg veel lijn was er in het rommelige eindresultaat niet te bespeuren. Na tien deprimerende afleveringen waarin de personages niet veel meer deden dan voor hun eigen gewin misbruik maken van elkaar, kreeg je als kijker vooral behoefte aan een koude douche, om alle ellende van je af te spoelen.

Het tweede seizoen van Hand of God is gelukkig wat meer gestroomlijnd. Watkins laat in de eerste afleveringen een heleboel van de religieuze bagage achterwege. Pernell gelooft niet langer dat zijn visioenen van God afkomen en zoekt contact met een hersenspecialist (een leuke bijrol van Brian Baumgarter, beter bekend als de slome Kevin uit The Office) om uit te zoeken wat de werkelijke oorzaak is van zijn waanbeelden. Zo verandert de serie in een wat makkelijker verteerbare misdaadprocedure, met enkel wat religieuze ondertonen.

Terwijl Pernell verder vooral bezig is om een moordaanklacht van zich af te schudden, mag Dana Delany (Body of Proof) als Crystal Harris – een ietwat verveelde socialite en tevens de moeder van P.J. – nu eindelijk een actievere rol vervullen. Zij gaat onder valse voorwendselen aan de slag bij het grote bedrijf, dat iets te maken had met de tragedie die haar familie uit elkaar scheurde. De manier waarop ze het competitieve sollicitatiegesprek in haar voordeel weet te beslechten, is er eentje om in te lijsten.

Later treedt de verschuiving van moraliteit in naam van religie weer wat naar voren, maar de uitwerking ervan blijft vooral een springplank naar meer wraak, chantage en koelbloedige moord. Op dat gebied bouwt het tweede ( en ook laatste ) seizoen genoeg stuwkracht op, om een aardige conclusie af te leveren. Alleen moet je dan ook door het eerste seizoen heen en daar komt nog behoorlijk wat vergevensgezindheid bij kijken.