Greg Davies: You Magnificent Beast: aangrijpend en geestig

Nog voordat Greg Davies – bekend als meester Gilbert uit The Inbetweeners - is begonnen aan zijn eerste humoristische anekdote gilt een vrouw in de zaal: ‘Greg ik wil een kind van je!’ De komiek reageert ad rem: ‘Mijn instinct zegt nee.’ Een stilte volgt. ‘Het is een definitieve nee.’ Na deze wonderlijke woordenwisseling vertelt Davies hoezeer hij zich al jaren laat inspireren door zijn ouders, en vooral door hun hilarische bevindingen. Hoewel zijn vader al enige tijd is overleden, tot zijn grote verdriet: ‘Hij had nog wel drie shows in zich.’ Davies verlegt de focus naar zijn moeder, die hem heeft gesmeekt om haar uit de show te laten.

Zo’n smeekbede werkt logischerwijs averechts. Dus volgt een geestig citaat over een gesprek met moederlief, over de rechtszaak tegen atleet Oscar Pistorius, wiens beide benen zijn geamputeerd: ‘Die man had de wereld aan zijn voeten.’ Ze is zich van geen kwaad bewust, net als wanneer ze Davies vertelt dat ze een dildo heeft besteld. De moraal van het verhaal is dat je als komiek goed moet letten op wat je familie zegt, dan hoef je zelf geen grappen te bedenken, en word je slapend rijk. Zodoende is You Magnificent Beast vooral een familiekroniek.

Op de achtergrond van het toneel laat Davies foto’s uit zijn jeugd projecteren, waaronder de grote knuffelbeer BT waar hij seks mee zou hebben gehad. Van BT hinkt de potsierlijke humorist naar de mening van één van zijn vrienden over de alien E.T.: ‘Als je die kut in een schuur aantreft dan steek je hem toch dood?’ Davies vervolgt: ‘Ach, dit wordt er toch allemaal uitgeknipt.’ Die veronderstelling passeert tot vervelens toe de revue. Het is een zwaktebod: Netflix gaat er toch niet in zitten knippen, zoveel is duidelijk.

Davies moet zulke onhebbelijkheden proberen te vermijden en zich focussen op de grens tussen geinig en ontroerend. Daarmee slaat hij in de eerste en derde akte de spijkers op hun koppen. Het middenstuk van You Magnificent Beast wordt opgevuld door flauwe accenten, nog flauwere slapstick en een lijzige grap over het trimmen van schaamhaar. Af en toe verschijnt er op het scherm een citaat. Bijvoorbeeld van Picasso: ‘In elk kind schuilt een kunstenaar.’ Davies pareert met een weinig originele grap: ‘Heb je de kunst van kinderen gezien? Het is shit.’ Op een gegeven moment zegt hij: ‘Geweldig hè, dat ik nog steeds bij deze grap ben. En ik ga ermee door.’

Gelukkig keert Davies’ familie terug in de derde akte, wanneer hij een geniale grap vertelt over het sterfbed van zijn vader. De achterliggende en opzichtige gedachte is natuurlijk dat er ook in zwaardere tijden altijd ruimte is voor een lach. Zijn vader leeft bovendien voort in Davies, zo constateert zijn zus tijdens kerst: ‘Je scheten klinken als die van papa.’ De komiek vervolgt: ‘Dan heb ik zeker dezelfde anusgenen.’ Zo worden aangrijpende momenten opgevolgd door geestigheden en vice versa. Met als hoogtepunt, in de laatste minuten, een passend eerbetoon.