Gooijer ziet: White Girl op Netflix

 

White Girl staat sinds een paar dagen op Netflix en verdeelde eerder dit jaar kijkers en critici op de filmfestivals. Is dit een relevante film over het gedrag van moderne jonge mensen of walgelijke sexploitation? Het hangt een beetje van je incasseringsvermogen af en van hoe kort je morele lontje is.

Leah is afkomstig uit een welgesteld milieu en verhuist van het gezapige Oklahoma City naar bruisend en zomers New York om te gaan studeren. Ze is jong en mooi en van plan volkomen los te gaan. En ze is blank en dat is ongemakkelijk relevant in deze film, die een bizarre mengelmoes is van Romeo & Julia, sociaal commentaar en porno. Leah en haar roommate leggen het aan met de boys in the hood, die spannend, mooi en niet blank zijn en drugs dealen. De boys kennen de codes en gevaren van hun milieu en van hun handelswaar en gedragen zich redelijk verantwoordelijk: ze zorgen broederlijk voor elkaar en gebruiken zelf alleen wiet en geen ‘white girl’, de bijnaam van cocaïne. Maar ze handelen er wel in en als Leah ze introduceert bij haar baas – die de vage media-toko runt waar ze stage loopt en die haar in tegenstelling tot de ‘enge’ drugshandelaren vrijwel onmiddellijk drogeert en verkracht – raken de dealende zwarte boys en de snuivende blanke party animals innig verstrengeld. Leah heeft inmiddels iets met het opperhoofd van de boys, gespeeld door rapper Brian ‘Sene’ Marc. Als hij de gevangenis in draait, gaat ze tot het uiterste om hem vrij te krijgen. Zij is Julia, hij is Romeo.

En wat een Julia. Leah wordt geweldig gespeeld door Morgan Saylor (Dana Brody in Homeland) en ze is een verschrikking die alles wat ze aanraakt, verpest. Ze wil alleen maar drugs, seks, actie, drugs en nog meer drugs. Ze is de dochter from hell, zoals te zien in deze NSFW trailer:

 

 

Het knappe en verontrustende van White Girl is dat het destructieve, zelfzuchtige en oliedomme gedrag van Leah zo ontzettend niet om aan te zien is dat ze zowel echt een slachtoffer als echt een dader wordt. In het begin van de film denk je vooral ‘niet doen meisje!’ maar als ze voor de zoveelste keer naakt en doorgesnoven schreeuwend de dansvloer op rent temidden van haar afgrijselijke vrienden, denk je als kijker op een gegeven moment: oké Leah, je bekijkt het maar. Regisseur Elizabeth Wood, die de film baseerde op haar eigen studententijd, gooit er bovendien zoveel close-up hardcore seks tegenaan dat je ook om die reden al af en toe wilt wegkijken. Ze vertrouwt teveel op die shockeffecten en te weinig op haar acteurs, want met meer dialoog en minder drugs en hete seks zouden Morgan Saylor en Brian ‘Sene’ Marc meer van White Girl hebben gemaakt dan wat de film nu is: aangenaam shockerend maar uiteindelijk ook merkwaardig inhoudsloos, net als de mensen over wie de film gaat. Een ervaring is het wel.