Gooijer ziet: The Neon Demon

 

De Deens-Amerikaanse regisseur Nicolas Winding Refn is sinds zijn ultra-geweldadige Pusher trilogie en prijswinnende macho doorbraak Drive al heel vaak het 'enfant terrible' van de filmwereld genoemd. Met The Neon Demon, zijn half geslaagde horrorparodie op de modellenwereld, weet hij die reputatie verder uit te bouwen. Want de film is inderdaad gemaakt door een vreselijk kind; een mannelijk kind. Zelden werd zoveel plastic blote vrouwelijke schoonheid op zo'n openlijk exploiterende manier in een film gepropt, met een zowel prachtig als bespottelijk resultaat.

Jesse (Elle Fanning) is een breekbare schoonheid die naar Los Angeles gaat en daar ontdekt wordt als fashionmodel en zo opgaat in de dure maar lege modewereld dat ze verandert in een monster en zich de haat van de andere modellen op de tere hals haalt. We zien een parade van lat-dunne meisjes in hele mooie outfits voorbijkomen die zeer verboden dingen doen - een naakt inferno van hallucinaties, moord, kannibalisme en seks met lijken. Nicolas Winding Refn leeft via de actrices alle verboden puberjongen-fantasietjes uit in een tamelijk inhoudsloze orgie die doet denken aan Kubrick en Lynch maar dan zonder de onbevattelijk mysterieuze diepgang van die twee. The Neon Demon is vooral vorm, maar wel hele mooie vorm:

Dat de film uiteindelijk uitstijgt boven het exploitatie-niveau is meer de verdienste van de actrices, stylisten en de camera- en geluidsteams dan van het scenario van de regisseur. Maar als je op Mannendag je kont tegen de krib wilt gooien en graag ziet wat het resultaat is als een losgeslagen regisseur een stel naakte mooie meiden elkaars ogen laat opeten, is The Neon Demon een leuke manier om de zaterdagavond door te brengen. Houd wel in gedachten dat de vrouwen het in deze film uiteindelijk gewoon voor het zeggen hebben (en dat het morgen Kinderdag is).