Gooijer ziet: Ghostbusters anno 2016

Na veel bizarre online man/vrouw-ophef gaat hij vandaag dan eindelijk in première: Ghostbusters anno 2016, een remake van de geestige filmklassieker uit 1984. Oordeel: verzameling van vaak zeer grappige sketches door briljante actrices die het origineel niet door het slime halen, maar liefdevol reproduceren. Prima bubblegum-zomerfilm waarom je hardop moet lachen en waar je tevreden uitkomt, tenzij je een masculine hangup hebt met het leuke (maar niet briljante, laten we wel wezen) origineel, waarin de ghostbusters door mannen in plaats van vrouwen werden gespeeld. Nadeel: zoveel plichtmatige knipogen naar dat origineel dat je zou wensen dat regisseur Paul Feig ( Spy, Bridesmaids ) meer lef had gehad en er een Battlestar Gallactica -achtige remake van had gemaakt: dezelfde ingrediënten, de mannenrollen vervangen door vrouwenrollen en dan op de loop gaan met het verhaal, in plaats van het te herkauwen.

Want Ghostbusters 2016 is qua verhaal vermoeiend identiek aan Ghostbusters 1984: verguisde spokenjagers worden pas geloofd door de media en de burgemeester van New York als die stad wordt overspoeld door geestverschijningen. De ghostbusters (Melissa McCarthy, Kristen Wiig, Leslie Jones, Kate McKinnon) worden door dat aanvankelijke ongeloof een broederlijk/zusterlijk team en redden de stad en de wereld met hun pseudo-wetenschappelijke spookvangende gadgets. End of story.

Wie de moeite neemt om de versie uit 1984 te herzien, valt op hoe fragmentarisch die film is; een reeks sketches van komieken (Bill Murray, Dan Aykroyd, die hier tamelijk zinloze cameos hebben) die zijn opgeleid door het tv-programma Saturday Night Live. Hetzelfde geldt voor de remake: een reeks soms niet al te goed op elkaar aansluitende sketches waarvan sommige zo scherp zijn getimed en met zo veel bravoure zijn geacteerd dat ze op zichzelf beter zijn dan veel sketches uit het origineel. De actrices in Ghostbusters 2016 zijn ook geschoold door Saturday Night Live en hoewel het zinloos is ze te vergelijken: Kirsten Wiig verdient net zoveel applaus als Bill Murray als het gaat om het met een stalen gezicht serveren van flauwe teksten. Meestal werkt het, maar ook als Wiig of de andere actrices op hun bek gaan (vooral de schmierende Kate McKinnon vergt wel erg veel uithoudingsvermogen), blijft Ghostbusters 2016 een boeiende kijk-ervaring – een soort comedy-workshop waar je naar mag kijken en waarvan je weet wat de regels zijn: veel lijken op Ghostbusters 1984. Missie geslaagd.

De genoemde man/vrouw ophef die deze film omgeeft, betreft woedende mannelijke ex-pubers die nu veertiger zijn en het (nogmaals: laten we wel wezen, niet al te briljante) origineel onaangetast mee in hun graf hadden willen nemen. Ze hadden geen bezwaar tegen een remake, maar wél een bezwaar tegen een remake met vrouwen (vrouwen – het idee alleen al!) in de hoofdrol. Ze hebben een geslaagde haatcampagne op touw gezet tegen de trailer, de minst gelike-te uit de filmgeschiedenis. Die trailer is inderdaad crap , want je kunt geen goede trailer maken van een verzameling geslaagde en minder geslaagde sketches. Maar de film, losgezongen van al dat flauwe man/vrouw retro-geleuter, is prima vermaak.

De internationale pers is redelijk positief over de film. Wat betreft de nationale: er kwamen 29 journalisten naar de landelijke persvoorstelling van de film, onder wie 25 mannen in de leeftijd dertig-veertig. Kijken of mannelijke puber-nostalgie meespeelt in de recensies. En daarna kijken, voor wie HBO heeft, naar Kirsten Wiig in Welcome to Me , waarin ze nog veel beter is dan in Ghostbusters , ongehinderd door de bagage van een formule uit 1984.