God’s Own Country: imponerend speelfilmdebuut

Nadat zijn vader (Ian Hart) invalide raakt door een hersenbloeding, moet zoon Johnny (Josh O’Connor uit The Crown ) het goeddeels in zijn eentje rooien op de boerderij van de familie in Noord-Engeland. Overdag is het zwoegen geblazen tussen de schapen en de runderen; 's avonds drinkt de jonge boer zijn sores en verveling weg in de lokale pub, waar hij zich onderdompelt in seksuele escapades met mannen die net als hem hun seksuele voorkeur verborgen houden. Johnny’s moeder (Gemma Jones) – die elke ochtend het braaksel van haar zoon moet opruimen – ziet zijn overmatige drankgebruik met lede ogen aan.

Tijdens de drukste tijd van het jaar, wanneer de lammetjes worden geboren, heeft de familie de Roemeense gastarbeider Gheorghe (Alec Secareanu) ingehuurd. Johnny moet aanvankelijk niets van hem hebben en noemt hem een ‘zigeuner’. Maar gevoelens van animositeit en wantrouwen maken geleidelijk plaats voor verliefdheid. Stoeipartijen veranderen in vrijpartijen. En de Roemeense nieuwkomer blijkt ook nog eens een uitstekende boerenknecht. Zo ontdooit Johnny, net als de film zelf. Het is een fijnzinnige transitie die door filmmaker Francis Lee in zijn magistrale debuut met veel subtiliteit en naturalisme wordt gebracht.

Dat de film zo waarachtig oogt heeft allicht te maken met de autobiografische elementen die de Brit erin heeft gestopt. Hij groeide zelf op in ruraal Yorkshire (waar men spreekt in een nagenoeg onverstaanbaar dialect) en valt eveneens op mannen. Daarnaast moesten Secareanu en O’Connor – die acteren op de toppen van hun kunnen – op last van Lee enkele weken op het platteland verblijven om de kneepjes van het boerenambacht te leren. Hun handelingen in de film zijn dan ook geenszins geënsceneerd. Dat levert ontroerende beelden op – en lammetjes zijn nu eenmaal ontzaglijk fotogeniek – in een prachtig voorbeeld van geëngageerd sociaal-realisme.