Girls S6: Drie stappen vooruit, twee terug

 

Eerst het goede nieuws: de eerste vijf minuten van het laatste seizoen Girls is Lena Dunham op haar best. Hannah (gespeeld door Dunham zelf) heeft haar eerste belangrijke papieren publicatie op haar naam staan, en haar beste vrienden en familie reageren precies zoals je denkt. Pa (Peter Scolari), ma (Becky Ann Baker) en goede vriendin Marnie (Allison Williams) zijn apetrots, Jessa (Jemima Kirke) en Adam (Adam Driver) – het onderwerp van het artikel – ongerust, en Ray (Alex Kapovsky) maakt correcties.

Het daaropvolgende gesprek met de hoofdredacteur (Chelsea Peretti) van een niet nader benoemd tijdschrift is al even geniaal. Bijna al Hannahs eigenaardigheden en waanbeelden komen aan bod, van haar sterke opinies (‘zelfs over onderwerpen waar ik niets van af weet’) tot haar theorie waar actrice Shailene Woodley haar ‘warme gloed’ vandaan haalt (hint: niet van de liefde).

Daarna gaat het helaas bergafwaarts. Aanvankelijk (zo vertelde showrunner Jennifer Konner eerder deze maand aan The Hollywood Reporter) was het idee dat de serie vijf seizoenen zou hebben. De finale van seizoen vijf vóelde ook redelijk af. Niet voor niets was de lijfspreuk ook ‘Finally piecing it together.’ Eindelijk begon het ergens op te lijken. Hannah ontdekte wat ze niet wilde: niet de relatie met de saaie en politiek correcte Fran, niet een baan als docent. En ze hervond, door het verraad van haar beste vriendin Jessa met haar ex Adam, haar passie voor het schrijven. Zelfs Marnie had een revelatie en brak de banden met echtgenoot en fatalistische lapzwans Desi (Ebon Moss-Bachrach). Aan het einde dacht je: deze meiden komen er wel, de een waarschijnlijk wel wat sneller dan de ander.

Met de eerste aflevering van het zesde seizoen nemen de dames echter weer een flinke stap terug. Adam en Jessa hebben zich teruggetrokken in hun seksgrot, en ook Marnie dreigt met goedzak Ray weer te vervallen in hetzelfde patroon als met haar vorige, veels te aardige vriendje, Charlie. Lieve jongens zijn niet echt Marnies ding. Hannahs ster is ein-de-lijk rijzende, en ze heeft haar eerste opdracht binnen: een verslag van een surfparadijs voor verveelde rijke vrouwen. Je begrijpt de logica: zet Hannah neer op een plek die zo ver mogelijk verwijderd is van haar comfortzone en laat verder gewoon Hannah Hannah zijn.

Het probleem is, het voelt een beetje sleets. Moeten we Hannah nu echt nog een keer zichzelf belachelijk zien maken op de dansvloer, gevolgd door ongemakkelijke seks die ze afsluit door van de bovenste verdieping van een stapelbed te kotsen?

Terwijl de persoonlijke ontwikkeling op een waakvlammetje staat, wordt de centrale boodschap van de serie (en het leven) opeens wel heel duidelijk voor ons uitgespeld. ‘Liefhebben is zoveel makkelijker dan haten,’ verkondigt surfleraar en liefdesgoeroe Paul-Louis (Riz Ahmed) na een verhelderende wandeling (en een onhandige neukpartij) op het strand. Waarop Hannah opmerkt dat zij en haar New Yorkse vriendinnen zich eigenlijk alleen definiëren door wat ze haten. ‘Ik weet niet eens wat mijn beste vrienden leuk vinden. Ik weet alleen wat ze niet leuk vinden,’ verzucht Hannah, bedachtzaam uitkijkend over de zee.

Maar is dat een universele waarheid, of het teken van een slechte vriendin?