Girlfriend's Day: Lynchiaans existentieel comedydrama – en méér

 

Ray (Bob Odenkirk, Better Call Saul) heeft een hekel aan feestdagen, die zijn bedoeld voor minkukels. Nee, echte sterren schrijven romantische wenskaarten die door zijn grootste fans nog jaren later worden geciteerd. Helaas gaat het nu even slecht met de industrie, en met Ray trouwens ook. Hij is ontslagen, kampt met een writer's block, en zijn ex leeft nu samen met de Uiltekenaar. Wanneer de gouverneur van Californië een wedstrijd uitschrijft voor de beste wenskaart gericht aan een vriendin, komt Ray weer in actie. Alleen dat geldt ook voor veel duistere figuren die in de schaduw werken voor mysterieuze wenskaarttycoons. Ray belandt in een wereld van moord, oplichting en femme fatales.

Girlfriend's Day is geregisseerd door Michael Paul Stephenson, maart toont vooral het veelzijdige talent van Bob Odenkirk en de toegevoegde waarde van Netflix. Het is alleen aan de streamingsdienst te danken dat we deze film kunnen zien. Geen enkele studio zou gek genoeg zijn miljoenen te besteden om Girlfriend's Day in de bioscopen te laten draaien. Want hoe zou je deze film in godsnaam moeten verkopen? Is het een parodie op een ouderwetse noir? Is het een Lynchiaans existentieel comedydrama? Of is het een hommage aan Humphrey Bogart? Dat is het wellicht allemaal, maar het is ook, én bovenal een volkomen unieke creatie die ontsproten is uit de vreemde geest van Bob Odenkirk. Ten tweede zou een bioscoopfilm veel langer moeten zijn dan de amper zeventig minuten die Girlfriend's Day duurt. Dit is de perfecte lengte voor deze film. Onnodige subplots zouden alleen maar de magie verbreken.

Odenkirk is absoluut beïnvloed door al die oude noirs waarin een al lang verroeste detective op het verkeerde moment op de verkeerde plek belandt en zijn oude talenten moet aanwenden voor één laatste klus. Hij heeft dit scenario alleen gesitueerd in de context van een volslagen bizarre wenskaartindustrie. Deze wereld vult hij op met spitsvondige dialogen, excentrieke personages (twee voormalige racisten, wellicht geïnspireerd door de nihilisten uit The Big Lebowski, die nu hun pijlen op de elite richten en in hun huis het motto 'niemand is beter dan niemand' boven een krantenbericht over Nobelprijswinnaar Malala hebben geschilderd, zijn een hoogtepunt) en uitstekend tot leven gebrachte locaties. Weinig recente films hebben zo een geestig uitgewerkte ruimte als het schrijverscafé dat we hier zien.