Geen paard in de gang

‘Bij deze delen wij U mede dat wij ons genoodzaakt zien het vertrouwen in de Hilversumse radio- en televisiezenders, alsook in hun disk-jokkies, op te zeggen. Wij vinden namelijk niet dat U de belangen van ons Limburgse volk op goede wijze behartigt. U manipuleert onze mensen en probeert hen liedjes op te dringen die niet de hunne zijn. U wilt ons bronsgroene eikenhout verontreinigen met onnozele, dubbelzinnige, uit kommerciële en bovenmoerdijkse gemeen- schappen geboren zogenaamde “hits”. (...) Wij dachten dat U wist wat goede muziek, ook wat goede carnavalsmuziek is. Het heeft niet zo mogen zijn.’

Het was 1976 en het zat ze hoog, de bestuursleden van De Flaarisse. De carnavalsvereniging van Geleen zag hoe de toon van haar driedaagse, katholieke volksfeest steeds meer werd bepaald door mensen die er afwijkende ideeën over hadden. Carnavalsliedjes – een essentieel onderdeel van de Limburgse vastelaovend – kwamen vaak van boven de grote rivieren, gesteund door kapitaalkrachtige platenmaatschappijen en landelijke radio- en televisiezenders. En die liedjes namen te vaak de verkeerde afslag, meende men in Geleen.
Zo stonden op de carnavals-lp De daverende dertien, eerder dat jaar uitgebracht, onder meer de nummers ‘Als het gras twee kontjes hoog is’ van Hydra (uit Assen)
en ‘Stoont als een garnaal’ van het Simplisties Verbond (uit Den Haag). Ook zong Ria Valk (uit Amsterdam) de kraker ‘Leo’, met een refrein dat zo begon: ‘Leo,
je bent vannacht weer dronken geweest/ Je ging me daar tekeer als een beest/ Wat ben je toch een (lulululul lululululul lul).’ Valk, dat was dezelfde van die carna- valshit ‘De liefde van de man gaat door de maag’, beter bekend als ‘worstjes op m’n borstjes’. En dus verstuurde De Flaarisse, bij wijze van protest, een open brief aan ‘Hilversum’.

Lees verder in VARAgids 8 vanaf pagina 20.