Five Foot Two is geen film over Lady Gaga (al is ze wel de hoofdpersoon). Het is een waarlijke film over de prijs van het supersterrendom.
Voor de niet-Lady Gaga-fans: kun je ook naar Five Foot Two kijken als je geen liefde voor de zangeres in kwestie koestert? Jazeker. Five Foot Two is namelijk geen film waarin pratende hoofden terugblikken op de carrière van Lady Gaga tot nu toe, oh nee. Het is eerder een kroniek van een samenleving die geobsedeerd is door supersterren – en wat dat met die sterren kan doen.
De film, die op 22 september op Netflix zijn wereldwijde première beleefde, volgt Gaga in een krankzinnig jaar: een nieuwe plaat, een optreden bij de Superbowl, en (vooral) een enorme burn-out. Hoewel het geheel nog vrij vrolijk aanvangt (Lady Gaga voelt zich beter dan ooit, de relatie met acteur Taylor Kinney is voorbij, fuck it allemaal, zulke teksten) en Gaga’s talent onmiskenbaar tegen de plinten klotst, zie je al snel dat ze hard moet werken om op de been te blijven. De emotie valt nauwelijks onder controle te houden.
In het jaar dat filmmaker Chris Moukarbel met zijn camera achter Lady Gaga aan gaat, keert het onbegrensde arbeidsethos van de zangeres – hetzelfde dat van haar een superster maakte – zich tegen haar. Ze is op. Na een uur zien we de vrouw huilend op de bank in een appartement in New York. ‘Mijn hele rechterkant is verkrampt. Alsof er een touw trekt van mijn grote teen, langs mijn hele been, langs mijn eerste rib, langs mijn schouder naar mijn hals. En hoofd. Kaak. Mijn hele gezicht doet pijn.’ Stefani Germanotta, zoals Lady Gaga eigenlijk heet, heeft de documentairemaker dan al lang in vertrouwen genomen, maar over deze scène maakt ze zich zorgen. ‘Ik schaam me zo.’
Five Foto Two toont dat je als superster een klein leger mensen om je heen kunt verzamelen dat werk voor je uit handen neemt en je chronische pijn wegmasseert, maar die eindeloze verrassingsoptredens, persoonlijke interviews en alle ontmoetingen met fans moet je toch echt zelf doen – chronische pijn of niet. ‘Al die mensen gaan weg,’ zegt Lady Gaga huilend. ‘En dan ben ik alleen. De hele dag raakt iedereen me aan en praten ze tegen me en dan: totale stilte.’ It is lonely at the top, inderdaad. Zelden zagen we dat zó vanaf de top.
Chris Moukarbel heeft met Five Foot Two een fanschap-overstijgende documentaire gemaakt, zoals Some Kind of Monster dat in extreme mate ook was, die krankzinnige documentaire over de band Metallica. En dat is knap, want het is makkelijker om spanningen tussen bandleden te filmen dan de spanningen in het hoofd van één artiest. Five Foot Two vertelt zijn verhaal uiteindelijk tamelijk effectief: in dit tijdsgewricht kan iemand een super-superster worden, maar supersterren hebben geen superkrachten. De rek is er een keertje uit.
Gaga: Five Foot Two, vanaf 22 september op Netflix