Frontier S1: Schaamteloos, anachronistisch en flets

 

Frontier speelt zich af rond het jaar 1700 aan de Noord-Amerikaanse oostkust, waar flink werd gehandeld in beverpelzen. Die markt werd in naam van de koning veelal gedomineerd door Britse kolonisten als de sadistische Lord Benton (Alun Armstrong) en zijn regiment. Protagonist Declan Harp (een rol van Jason Momoa, Khal Drogo uit Game Of Thrones) neemt het als indiaanse halfbloed op tegen deze overheerser. Met als inzet de strijd om bont, dat ‘goud waard is’.

Wie vandaag de dag deze wrede historische periode probeert te verbeelden, zal moeten erkennen dat het Amerikaanse pionierswezen – vanuit je christelijke overtuiging zoeken naar een onontgonnen paradijselijk gebied – voor de grote investeerders een dekmantel was: alles draaide om geld. Met de frontier als de immer opschuivende grens van de Amerikaanse Droom. De Amerikaanse Droom die voor de oorspronkelijke bewoners van Noord-Amerika resulteerde in een nachtmerrie.

De frontier staat ook symbool voor een grens die nimmer ontstond: de slavernij kon zich grenzeloos ontwikkelen in Amerika. Hadden de makers van deze Netflix-serie hier maar rekening mee gehouden. Kijk bijvoorbeeld naar de openingstune: een combinatie van indianenkreten, een elektrische gitaar en een klassiek orkest. Zo van: ‘Met een vleugje Pocahontas, Game Of Thrones en Jimi Hendrix komen we er wel.’

De openingstune is net als de rest van de serie schaamteloos en anachronistisch. De oorspronkelijke bewoners van Amerika komen nauwelijks aan bod. Ergens is besloten dat deze personages in hun eigen taal mogen converseren voor de camera. Dat is een goede zet: de makers van Frontier hebben Indiaans-Amerikaanse en Indiaans-Canadese acteurs gecast in plaats van witte acteurs die indianen spelen. Maar omdat de oorspronkelijke taal van de indianen ondertiteld moet worden, belanden hun rollen in de marge. Dat geldt niet voor de op Hawaï geboren spierbonk Momoa. Dat komt omdat zijn personage wel Engels spreekt. Hoewel de beste man een matig acteur is.

Over deze interactie tussen indianen en kolonisten gesproken: die was erg groot in deze tijd. Sla er een historisch verslag op na. Frontier houdt het geheel echter overzichtelijk. Met de nodige stereotypes: de Franse pelsjager spreekt Engels, er wordt plechtig gezeverd, en vrouwen zijn slechts kalverliefdes (blonde grieten met decolletés of sexy indianen). Neem daarnaast de kostuums, die veel te schoon zijn, en de gebitten niet smerig genoeg. Hoewel het vorig jaar verschenen The Revenant , door veel critici werd gekwalificeerd als hyperrealistisch, hadden ze qua uitstraling prima een voorbeeld kunnen nemen aan deze film. Een reden voor de fletsheid van Frontier zal desalniettemin liggen in het feit dat de Canadese tak van Discovery optreedt als coproducent. De zes afleveringen werden daar vorig jaar al uitgezonden.

Wie overigens op zondagmiddag uit pure verveling naar deze televisiezender kijkt, zal zich vast die koddige reconstructies uit hun pseudo-documentaires herinneren. Van die in soft focus gefilmde scènes waarin deftige gesprekken tussen Koning Hendrik en zijn discipelen wordt nagespeeld. Waarop de voice-over foto’s van paleizen en schilderijen voorziet van commentaar. Dat uitgerekend Discovery – quelle surprise! – samen met Netflix verantwoordelijk is voor Frontier , lijkt derhalve een logisch gevolg: de sets uit hun kenmerkende historische broddelwerkjes lijken voor de serie te zijn hergebruikt. Met veel close-ups tot gevolg in donkere ruimtes. Om te verbloemen dat er te weinig budget was om vaker de frisse lucht op te zoeken.