Follow the leader: Family Guy

Na drie seizoenen leek er al een eind te komen aan Family Guy, de tekenfilmserie die de avonturen van de politiek incorrecte Peter Griffin en zijn familie volgt. Maar toen de reeks dankzij dvd-verkoop een culthit bleek, blies Fox de serie nieuw leven in. En dus kunnen we nog steeds wekelijks horen hoe Griffin ons orkestraal verwelkomt bij Family Guy.

De muziek voor het intro is gecomponeerd door Walter Murphy, die al sinds het begin van de jaren 70 in de tv-wereld werkt. Zijn eerste klussen zijn talkshows: The Dick Cavett Show en The Tonight Show Starring Johnny Carson. In de jaren 80 en 90 werkt Murphy ook nog mee aan The A-Team , Rhinestone en Buffy the Vampire Slayer, voordat hij in 1999 bij MacFarlane en zijn Family Guy terechtkomt. Het klikt goed tussen de componist en de producent: na de tekenfilm werken ze ook nog samen bij onder andere American Dad, Ted en The Cleveland Show.

‘Seth is gek op big-bands en grote orkesten,’ vertelt Murphy. ‘Hij is de best geïnformeerde maker waar ik ooit mee samengewerkt heb. Hij begrijpt gewoon hoe groot de rol van muziek en componisten is. En daarom gebruikt hij muziek als een gereedschap om situaties te creëren waarin mooie dingen gebeuren.’

En dat terwijl MacFarlane in eerste instantie nog een conflict met Fox heeft over het intro. ‘We moesten strijden om überhaupt een introliedje te gebruiken,’ vertelt hij aan NPR. ‘Het is een traditie die steeds meer verdwijnt, omdat netwerken bang zijn dat kijkers geen zin hebben om elke week naar hetzelfde filmpje te kijken. Ik denk dat ze zich niet realiseren dat het een stukje showmanship is. Je geeft een roffel en zegt: “Hier komt het programma.” Volgens mij komt het publiek dan juist in de stemming.’

Het intro van Family Guy wordt voor een groot deel door MacFarlane zelf gezongen. De producent spreekt namelijk een groot deel van de stemmen in, waaronder die van Peter, Stewie en Brian Griffin. Daarnaast heeft hij ook muzikale ambities: hij bracht in 2011 zijn debuutalbum Music Is Better Than Words uit. Op die plaat zingt hij big band-klassiekers uit de jaren 40 en 50. ‘Het is de muziek waar ik altijd door aangetrokken ben.’

MacFarlane vindt het zingen met zijn eigen stem wel een stuk uitdagender dan het zingen als Peter Griffin: ‘Het is alsof er een schild om je heen zit, omdat je toch met de stem van een karakter zingt. We gaan er van uit dat Peter Griffin waarschijnlijk niet kan zingen, dus je kan het losjes houden en je hoeft er niet echt over na te denken. Echt zingen kost veel meer werk.’