Fargo S03E01: het Minnesota van 2010

Wie nog denkt dat het ‘This is a true story’-reeksje van elke opening klopt, moet na deze aflevering toch echt doorhebben dat het een gebbetje is, want de grillige spelingen van het lot die de gebroeders Stussy (dubbelrol van Ewan McGregor) in het ongeluk storten zijn één clown verwijderd van absurd. Oudere broer Emmit Stussy is een gevierd zakenman die met zijn liefhebbende gezinnetje in een imposant herenhuis woont. Tijdens de kredietcrisis in 2008 leende hij wat geld van schimmig woekeraarsbedrijf Narwhal om zijn zaak in onroerend goed te redden, maar nu hij weer solvent is, lukt het hem tot zijn verbazing niet om het terug te betalen. In plaats daarvan staat opeens de griezelige V.M. Vargas (David Thewlis met een werkelijk afschuwelijk gebit) op de stoep, die hem mededeelt dat Emmit geen lening maar een investering heeft gehad. Oftewel: Stussy en Vargas zijn nu zakenpartners tegen wil en dank.

Veel minder gelikt is de besnorde Ray Stussy (McGregor kwam hier kilo’s voor aan), die zijn vriendin Nikki Swango (Mary Elizabeth Winstead) ontmoette tijdens zijn werk als louche reclasseringsambtenaar. Het onwaarschijnlijke stel deelt een passie voor bridge en een afgunst op Emmit, die Ray in een ver verleden uit zijn erfenis heeft bedonderd. Ray eist genoegdoening, en zoekt dat op een onfortuinlijke plek, namelijk bij tweederangs crimineel Maurice (Scoot McNairy). Het zal niet lang meer duren voor de Stussy’s het pad kruisen van politiechef Gloria Burgle (Carrie Coon), want de eerste aflevering voldoet aan verwachting en voorziet ons ruimschoots van lijken en Minnesota-‘you knows’.

Na de geweldige set- en stylingprestaties die voorgaande seizoenen in het verleden plaatsten, speelt Fargo’s derde seizoen zich af in het Minnesota van 2010; de smartphones zijn niet te missen. Ook in dit recentere verleden dragen de personages heerlijk buitenissige outfits met geheel eigen thema. Showrunner Noah Hawley blijft teruggrijpen naar het werk van de gebroeders Coen als leidraad, maar zijn eigen handtekening is inmiddels niet meer te missen. Hawley heeft een sterk visuele stijl die Wes Andersons aandacht voor detail combineert met gewaagde cinematografie. Zo heeft ieder seizoen én ieder personage tot nu toe een eigen kleurenpalet gehad; het nieuwste seizoen kenmerkt zich door de bijna gehele afwezigheid van blauw in de verzadiging. Het roept vragen op over de mysterieuze opening in het Berlijn van 1988, een scène die barst van de blauwtinten. Houd dat in je achterhoofd, want het zou nog weleens een paar afleveringen kunnen duren voordat dat verhaal zich doet gelden.