Falcon Lake: prachtige en enge eerste liefde

Eindelijk weer eens een film die niet zoetsappig doet over twee tieners die aarzelend en bijna tegen wil en dank verliefd worden, aan elkaar zitten, elkaar aantrekken en afstoten en zichzelf in de weg zitten. Een broeierige film over hoe onwennig, spannend en tegelijk existentieel doodeng liefde blijkt als je er voor het eerst mee in aanraking komt. Falcon Lake laat knap en met weinig woorden zien hoe alles verandert door de liefde, en niet alleen ten goede.

Dit alles tegen de achtergrond van de prachtige maar ook onheilspellende natuur van de Laurentides, een streek in de Franstalige Canadese provincie Quebec, die uit uitgestrekte bossen en enorme donkere meren bestaat. Debuterend regisseur Charlotte Le Bon kent de streek goed en heeft er, net als haar cameraman, een goed gevoel voor. De natuur heeft een cruciale rol in de film. Het lijkt er op sommige stukken van Zuid-Frankrijk: zonovergoten, bosrijk, zomers. Maar dan grootser en meer verlaten: terwijl de krekels tjirpen, de insecten zoemen en de bomen langzaam heen en weer wuiven, voel je dat de natuur die de tieners als achtergrond van hun zomervakantie gebruiken ook op een intimiderende manier onverschillig en machtig is. Denk aan de rol van de natuur in films als Goodnight Mommy , Thelma en Men.

Bastien is een beetje stil maar wel een vrolijke jongen, net een tiener geworden. Chloé is al bijna geen tiener meer maar een vrouw; een erg mooie maar ook een tamelijk duistere. Ze is erg melancholiek, onmogelijk tegen haar ouders en vooral morbide. Chloé houdt - net als de regisseur - van horrorfilms en vertelt graag het verhaal over de geest van een verdronken jongere die in en rond Falcon Lake rondwaart. Ze vindt Bastien wel erg jong maar verveelt zich te pletter, want de andere aanwezige kinderen van de twee gezinnen in het vakantiehuis aan het meer zijn nóg jonger. Dus trekt ze Bastien weg achter de televisie en neemt ze hem mee de natuur in. Zwemmen in het meer hoort daarbij, net als blowen met de oudere jongens die ze daar ontmoet. Chloé drinkt wijn rechtstreeks uit de fles, die ze deelt met de totaal onvoorbereide maar leergierige Bastien. Ze worden samen dronken, hebben samen lachbuien en fietsen en rennen door de bossen en velden. Het zijn erg overtuigende tieners, zonder opsmuk, met ook irritante kanten. Ouders zijn, dat is erg grappig want realistisch, totaal onbelangrijk in de film; ze zijn er wel, maar net als in een echte tienerjeugd zijn het tijdens de vakantie een soort rekwisieten, die alleen maar irrelevant geleuter uitkramen. Ze krijgen zeer weinig schermtijd in de film, die losjes is gebaseerd op de comic Une soeur  van Bastien Vivès.

Als kijker is het prettig om te chillen met deze twee jongeren; je gaat ze erg sympathiek vinden. Als Chloé Bastien in bad doet (ze zijn uiteraard niet totaal naakt maar wel in ondergoed) nadat hij zich heeft ondergekotst omdat ze hem een keer echt te veel wijn heeft gegeven, krijg je een brok in je keel van de ontroerende sensualiteit van de scène, die zonder enige vunzigheid of seksuele handelingen in herinnering roept hoe het destijds was om voor het eerst te zien hoe de ander meer kan zijn dan gewoon een willekeurig ander kind. Bastien en Chloé worden twee mensen die elkaars continue gezelschap tot hun eigen verbazing essentieel gaan vinden en hun tijdelijke - laat staan permanente - afwezigheid onverdraaglijk. Ze laten het, ook dat is realistisch, bijna onbenoemd.

Ze doen de gewone tienerdingen - veel drank en blowen en vakantiefeestjes rond haardvuren - maar ze maken ook fotoreportages waarin ze elkaar fotograferen als geest of als lijk; alles op instigatie van Chloé, die zichzelf nooit dood genoeg vindt lijken op die foto’s. De sfeer van de film   wordt allengs subtiel dreigend, deels door de natuur en door het terugkerende thema van de dood maar ook doordat je begint te vrezen dat de tamelijk wilde en melancholieke Chloé te onvoorzichtig omspringt met Bastien. Je begint voor allebei te vrezen, voor hun verbintenis en voor hun gevoelens. Het is knap: er sluipt een licht aan horror verwante sfeer in deze prille liefde, zonder dat er sprake is van expliciete bovennatuurlijke gebeurtenissen of bijlmoordenaars.

Falcon Lake is kortom een mooie en uitzonderlijke film over jonge liefde, een feest van herkenning voor wie zich het klungelige gehunker van destijds herinnert, de mooie en spannende kanten ervan maar ook van de dreiging van verlies die zich voor het eerst deed gelden.