Eva Jinek over het winnen van de 15de Sonja Barend Award, voor haar gesprek met Camille van Gestel over de mondkapjesdeal

Je appte direct nadat je hoorde dat je gewonnen had: ‘IK VIND HET ZOOOOOOOOO LEUK, NIET NORMAAL! Zo’n eer. Deze koester ik al lang.’ met daarbij een foto van de eerste Award.
Het winnen van zo’n prijs went nooit. Ik doe dit werk niet om gelauwerd te worden, maar omdat ik het ontzettend graag doe en naarmate ik meer ervaring heb groeit het vertrouwen dat het lukt. Maar waardering is heel erg fijn. En als vakbroeders en -zusters – want die vormen de jury – je de prijs toekennen dan voelt het toch alsof je iets goed hebt gedaan. Dat geeft mij een eervol gevoel. Dat je weet: het is gezien door anderen. 

Het voelt als een serieus compliment dat geassocieerd is met de naam van Sonja Barend en
die staat voor kwaliteit. Er is geen andere prijs voor het werk dat wij doen met een aanzien als deze. Ik ben er de tweede keer misschien nog wel blijer mee, dus. En dat er gezien de uitslag kennelijk bij de jury geen twijfel over was, maakt het nog eervoller.

Is er een leven voor en na het winnen van de Sonja Barend Award?
Ik ben vijftien jaar een gezicht op tv dus voor die zichtbaarheid maakt het geen verschil en het maakt mij niet minder gretig, maar dat mensen met verstand van zaken zo oordelen is natuurlijk heel fijn en in die zin maakt het zeker op termijn uit. Ik zou graag zeggen dat het mij ook zekerder maakt, maar dat is niet zo. Ik heb vaak genoeg gedacht: als ik dat punt heb bereikt, nou dan wordt het daarna allemaal makkelijker. Bijvoorbeeld heel vroeg in mijn carrière toen ik de verkiezingen mocht doen vanuit de VS. Negen uur lang live op televisie, samen met Philip Freriks. Ik heb toen tegen mijzelf gezegd: als je dit doet, ben je nooit meer bang. Maar het is niet zo. Natuurlijk, ervaring helpt, ik beleef nu ook meer plezier aan mijn vak, maar het wordt nooit makkelijk. De hazen lopen altijd anders dan je denkt, maar door ervaring weet je: ik val niet stil en ik kom er altijd uit.

Zie je weleens op tegen een gesprek?
Natuurlijk. Als ik denk dat ik heel emotioneel word over een onderwerp dan vind ik het ingewikkeld. Ik was al een natte krant, maar nu ik kinderen heb is dat alleen maar meer geworden. Bij een goed gesprek gaat het niet over jou maar ben jij het instrument. En dan mogen je eigen emoties niet de overhand krijgen. Maar als ik interview zet ik al mijn zintuigen open. Ik kan niet half luisteren. Ik voel dan ook alles en weet dat ik mijn tranen dan soms lastig kan bedwingen. Het werkt natuurlijk ook in mijn voordeel omdat de kijker op de bank met je gevoelens en emoties meegaat. Uiteindelijk verlangt de kijker dat jij de vragen stelt waar zij het antwoord op willen horen. Sonja was daar heel sterk in en had daar de lef en ervaring voor. Het andere waar ik tegenop kan zien, is een gesprek met iemand die heel weinig wil geven of die afgemeten is. Dat merk je pas in de uitzending en dan denk ik: o wordt het zo’n gesprek. Of gasten met ellenlange ingewikkelde antwoorden waardoor je ze heel lastig kunt onderbreken. Dan zit je op hete kolen want een gesprek staat altijd onder tijdsdruk en dat weet die gast ook. Maar dan is er tegelijkertijd ook de uitdaging om er toch een goed gesprek van te maken. 

Hoe kwam het gesprek met Camille van Gestel tot stand?
Dit is een staaltje uitstekend redactiewerk van de lange adem. De credits gaan naar Elodie Verweij, die na meerdere gesprekken een vertrouwensband had opgebouwd met Van Gestel. Mede daardoor heeft hij besloten te komen. Hij wilde mij graag een dag van tevoren ontmoeten. Niet om het gesprek door te nemen, maar om mij in de ogen te kunnen kijken en te weten met wie hij te maken kreeg. Dat is gebeurd en een dag later zat hij in de uitzending. We hebben ervoor gekozen om verder niemand aan tafel te hebben omdat er zo veel viel af te pellen. Je wilt als er zo veel te bespreken valt dat de kijker het ook nog kan volgen en dat werkt niet met een tafel vol.

Lees verder in VARAgids 44 vanaf pagina 18.