Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga: fijne feelgoodfilm

Het is 6 april 1974 en de piepjonge Lars Erickssong (later in de film gespeeld door Will Ferrell) verveelt zich dood in het IJslandse dorp Húsavik. Totdat ABBA met hun hit Waterloo op televisie komt tijdens het Eurovisie Songfestival. Erickssong begint spontaan te dansen en heeft zijn roeping gevonden: hij wil ooit triomferen op het Europese muziekfestijn. Hoewel zijn vader Erick Erickssong (een geestige rol van Pierce Brosnan) zijn bedenkingen heeft. In het heden zien we vervolgens hoe vaderlief zijn zoon adviseert om een andere invulling te geven aan zijn leven. Erickssongs droom is namelijk nooit uitgekomen, de veertiger verdient de kost als parkeerwachter.

Met z'n beste vriend Sigrit Ericksdottir (Rachel McAdams) maakt hij wel muziek, waarmee de deur naar een artistiek bestaan altijd op een kier is blijven staan. Hoewel de lokale bevolking liever covers hoort dan de originele nummers van Erickssong. Met als gevolg een verhaal over een sympathiekeling die iets te graag over zich heen laat walsen; een verhaal over een knuffelbeer die wellicht een oogje heeft op zijn muzikale partner die 'vast niet zijn zus is'. Want aan grappen over IJslandse incestpraktijken - en een keur aan andere flauwigheden - is geen gebrek in Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga. Ferrell schreef het hilarische script zelf, samen met Andrew Steele (Saturday Night Live).

De komedie is dan ook voer voor fans van Ferrell. Wiens personage voor de camera op serieuze toon beweert dat hij 'als hij het publiek wil laten zien wat échte muziek is, ze vast moeten lachen'. Erickssong gelooft namelijk echt in zichzelf en zijn kitscherige songs. En als hij een keer woedend wordt en zijn frustratie uitschreewt, dan breekt er zomaar een stuk ijs van een ijsberg af. Het is een weinig originele maar heerlijke metafoor. In een lieflijke film, met toffe bijrollen voor Dan Stevens (de Russische concurrent tijdens het Songfestival), Ólafur Darri Ólafsson (Erikssongs aartsvijand) en Graham Norton (de commentator tijdens het evenement).

Wat bovenal opvalt aan de film is de dynamiek tussen Ferrell en McAdams. Plaats een goede drama-acteur (McAdams dus) tegenover een komiek en het spettert voortdurend. De acteurs die de hoofdpersonen spelen lijken echt voor elkaar te zijn gemaakt. Waardoor het feelgoodgehalte hoog is. En de komedie is eveneens een welkome surrogaat voor diegenen die nog steeds rouwen om het feit dat het werkelijke Songfestival werd geannuleerd.