Een profiel van alleskunner Chris Peters

Geloof het of niet, maar die leipe Amsterdammer die droogneukend in het gras ligt in de videoclip van ‘Drank & Drugs’ van rapper Lil’ Kleine, is dezelfde acteur die zo gevoelig en aangrijpend Tonio van der Heijden neerzet in de film Tonio uit 2016. We hebben het hier over Chris Peters, die nog maar 24 jaar oud is en maar net afgestudeerd aan de Amsterdamse Toneelschool & Kleinkunstacademie, maar zich al stevig op de kaart heeft gezet van de Nederlandse film- en theaterwereld.

Deze zomer stak Peters op het rondreizend theaterfestival De Parade de draak met zijn imago in de voorstelling Allemaal mensen #6 van Toneelgroep Oostpool in Arnhem. Met collega Casper Nusselder speelde hij twee acteurs die in dialoog gaan over het vak. Peters stelde zich hier op, aldus de recensies, als een ‘breedsprakig grachtengordelkind’, een ‘highbrow figuur met een kunstpaus als vader’. Wie is Chris Peters en waarom is hij zo snel doorgebroken?

Het imago zal mede bepaald zijn door Tonio, de doorbraakfilm van Chris Peters uit 2016. Hiervoor werd hij gekozen om de zwaarbeladen rol te spelen van de in 2010 verongelukte Tonio van der Heijden. Vader A.F.Th. van der Heijden schreef er een monumentale roman over, die Paula van der Oest mocht verfilmen met Pierre Bokma als A.F.Th. Kortom, nogal een prestigieuze onderneming.

In interviews zou Chris Peters aangeven hoe eng hij het vond om meteen te moeten spelen met een acteergigant als Pierre Bokma, maar critici waren het erover eens: Peters houdt zich uitstekend staande. Hij zet Tonio neer als een innemende, artistieke jongen, nog zoekend naar zijn plek in het leven, experimenterend met fotografie, poserend als schrijver Oscar Wilde voor een schoolproject. Veelzeggend is een scène aan het begin van de film, waarin vader en zoon elkaar gedag zeggen op de gracht na een gezellig etentje in de Amsterdamse binnenstad. ‘Ik wilde nog zeggen: ik ben heel blij met jullie’, zegt Tonio tegen zijn vader, die niets terugzegt maar wel zijn zoon op de wang zoent en trots op de borst klopt. Adri duikt met moeder Mirjam (Rifka Lodeizen) de taxi in, terwijl Tonio zijn fiets van het slot haalt. Het is een teder moment, maar tegelijk een onheilspellende vooruitwijzing naar het ongeluk dat Tonio op een latere dag in zijn leven zal krijgen.

Lang haar en Amsterdam, dat zijn twee kenmerken die ook terugkeren in de nieuwste filmrol van Peters, in de zojuist verschenen film Niemand in de stad van Michiel van Erp. In dit drama over het studentenleven bij de Amsterdam Studenten Corps speelt Chris Peters de rol van corpsbal Jacob van Wijnbergen, de mysterieuze buitenstaander binnen het groepje hoofdpersonen.

Jacob is die student die diep in de nacht aan de toog met een biertje zit te filosoferen over het leven. Hier spreekt hij een sleutelzin uit de film uit. ‘Weet je waarom er geen ramen in de sociëteit zitten?’ vraagt hij aan hoofdpersoon Philip (Minne Koole). ‘Omdat er dan niemand naar binnen kan kijken?,’ antwoordt Philip. ‘Nee, omdat wij dan niet naar buiten hoeven te kijken.’ Chris Peters zet deze Jacob, die heimelijk een homoseksueel liefdesleven leidt en suïcidale gedachten blijkt te hebben, mooi neer: flamboyant, soms brallerig, maar de onzekerheid en onderliggende tragiek schijnen door.

Met deze rol lijkt Peters te rechtvaardigen dat hij begin van dit jaar door de Volkskrant, die tientallen respondenten uit de filmwereld liet stemmen, werd verkozen tot ‘het acteertalent van 2018’. Misschien is Peters wel zo snel gekomen waar hij zijn wil door zijn opvoeding, waarin film altijd al een grote rol speelde. In een interview met het VPRO-radioprogramma Nooit meer slapen vertelde Peters dat zijn ouders niet schrokken, maar juist enthousiast reageerden toen hun zoon aankondigde acteur te willen worden. Peters: ‘Mijn vader is cameraman en mijn moeder is scenarioschrijfster, dus die hebben dezelfde keuze voor film gemaakt. Volgens mij waren ze gewoon blij dat hun kind een keuze maakte, juist nu in een tijden vol keuzestress. Daarom hebben ze me gesteund. Ik heb een echte filmopvoeding gehad. Van jongs af aan heb ik heel veel films gezien, en ik ging vaak mee met mijn vader en moeder naar de filmsets waar zij werkten.’

Met toneel kwam hij als kind een stuk minder vaak in aanraking, vertelde Peters in hetzelfde interview. Maar dat is dan weer ingehaald op de Amsterdamse Theaterschool, waar hij verplicht werd om vijftig voorstellingen per jaar te bezoeken. Inmiddels speelt Peters ook volop toneel bij Toneelgroep Oostpool, waar hij recent nog een interessante, gestoorde versie van het personage Tebaldo neerzette in een moderne versie van Shakespeares Romeo & Julia.

De intellectuele, artistieke Amsterdammer spelen gaat Peters goed af, zo weten we inmiddels. Dat hij ook een meer volkse jongen in zich heeft blijkt in de geweldige film Tom Adelaar, deze week te zien in de One Night Stand-filmreeks. Geen lang haar voor Peters deze keer, maar een kort kapseltje, witte trainingsbroek en gouden ketting. Hij speelt de gladde Thomas, een jongen die het grote geld heeft gevonden in de wereld van de cryptocurrency. De Amsterdamse Thomas doet in zijn manier van praten denken aan een lid van hiphopgroep De Jeugd van Tegenwoordig.

Tom Adelaar vertelt het verhaal van hoofdpersoon Sharif (een uitstekend spelende Yannick Jozefzoon), een Nederlander van Surinaamse afkomst die merkt dat hij in het callcenter waar hij werkt veel meer klanten kan binnenhalen als hij zijn Surinaamse naam en achtergrond verzwijgt. Shariff praat daarom met Limburgse tongval, kakkersaccent of plat Amsterdams, en haalt zo klant na klant binnen. Hij gaat er goed door verdienen, kan een duur appartement huren, maar komt daardoor in een conflict terecht met zijn Surinaamse familie en vrienden. Verloochent Sharif zijn Surinaamse identiteit?

Deze thema’s van culturele identiteit, discriminatie op de arbeidsmarkt en klassenverschillen in Nederland worden in Tom Adelaar op uiterst vlotte, geestige en rake manier opgediend in een sterk scenario van Ashar Medina en de regie van Gonzalo Fernandez. En Chris Peters laat hier zien dat hij ook in een bescheiden bijrol toch weer een paar memorabele scènes kan afleveren.