Durante la Tormenta: generieke, maar onderhoudende tijdreisfilm

Bliksem kan de boel ontregelen, zoveel is duidelijk. Tijdens een onweersbui treedt Vera Roy (Adriana Ugarte) via een televisie in contact met het verleden. Ze ziet tiener Nico Lasarte (Julio Bohigas) verschijnen op 9 november 1989. De Berlijnse muur is net gevallen. Eerder zien we hoe Nico het nummer Time After Time van Cindy Lauper poogt na te spelen op z’n gitaar (hoe ironisch), waarop hij minuten later na een hoop geschreeuw in het nabijgelegen huis stuit op het stoffelijk overschot van zijn buurvrouw. Buurman Ángel (Javier Gutiérrez) lijkt de dader, maar Nico zal het niet verder kunnen vertellen: hij wordt prompt na zijn vondst doodgereden.

Vera Roy weet dit: ze vindt een oud krantenknipsel waaruit Nico’s naargeestige toekomst blijkt, en probeert hem via de televisie te waarschuwen. Ze smeekt hem om niet in te gaan op het geschreeuw. Met als gevolg dat er plooien in de tijd ontstaan – het verleden beïnvloedt het heden. Vera is niet meer gelukkig getrouwd met David (Álvaro Morte uit La Casa de Papel en The Pier ) en haar dochter Gloria (Luna Fulgencio) heeft nooit bestaan. Tijdens een storm die zich aandient op 9 november 2014 – exact 25 jaar na dato – heeft ze 72 uur de tijd om de ideale omstandigheden te herscheppen, waarmee ze terug kan keren naar haar eerdere leven. De vraag is echter of dat leven wel zo idyllisch was.

De Spaanse filmmaker Oriol Paulo flirt in Durante la Tormenta (Tijdens de Storm) met het genre van de tijdreisfilm en presenteert een verhaal over wormgaten en de vereniging van tijdsgewrichten. Het probleem is echter dat z’n scenario ook een gatenkaas is: een romanschrijver – die bij toeval de gelijkenissen tussen twee onweerstormen in 1989 en 2014 ontdekt – wordt ineens gekatapulteerd tot metafysisch expert; en waarom is Vera de enige die de reis door de tijd maakt? Die keuzes lijken nogal arbitrair, puur om de plot voort te stuwen.

Niettemin zitten er ook een aantal onderhoudende wendingen in de thriller, die net niet kolderiek genoeg zijn om als lachwekkend te worden beschouwd. Dat lijkt vooral de insteek te zijn geweest: het publiek vermaken met een generieke achtbaanrit.