Divorce S01: definitief afscheid van Carrie Bradshaw

 

Voor SATC -fans slecht nieuws. Divorce blijkt níet het vervolg op het in 2004 gestopte SATC , maar gaat over een stel dat langzaamaan een hekel aan elkaar krijgt. Sarah Jessica Parker heeft na twaalf jaar weer een leidende rol op HBO, dit keer in de vorm van de koele Frances, een vrouw die meer dan tien jaar ongelukkig getrouwd is met Robert (Thomas Haden Church) en in een buitenwijk van de grote stad woont.

Churchs emotieloze, bespottende manier van spelen zorgt voor de hard nodige kleine grapjes en staat haaks op de gefrustreerde en verdrietige Parker. Frances blijft tegen beter weten in hopen op een beter, gelukkiger leven, een hoop die steeds opnieuw in de kiem wordt gesmoord wanneer de koude realiteit haar in het gezicht slaat.

Divorce lijkt hiermee wel erg haar best te doen afscheid te nemen van de 30-something Carrie Bradshaw: no seks, no city. Toch merk je dat Parker er een handje van heeft het publiek háár kant op te trekken, hen voor zich in te winnen zoals Carrie onze harten veroverde, terwijl haar karakter Frances zich ernstig misdraagt. Dit ondanks het feit dat Girls al eerder aantoonde dat het voor een HBO-comedy niet nodig is dat de kijkers de personages daadwerkelijk leuk vinden om iedere week terug te keren.

De serie, gecreëerd door Sharon Horgan (onder andere bekend van Catastrophe ), lijkt in het begin wat moeite te hebben met de toon. Alhoewel Divorce naar buiten wordt gebracht als een komedie, leidt het zware onderwerp tot een pijnlijke sfeer en moeizame scènes. Bovendien zorgen de overige personages eerder voor absurde dan hilarische situaties, zoals Frances vriendin Diane (Molly Shannon, S aturday Night Live ) die op haar vijftigste verjaardag besluit haar man neer te schieten omdat hij opmerkt dat ze niet zo uitbundig moet dansen.

Divorce illustreert hoe relaties in de loop der jaren veranderen, hoe mensen langzaamaan op elkaar uitgekeken raken en hoe verliefdheid langzaam overgaat in een soort combinatie van haten en houden van. Toch wordt het wel pijnlijk duidelijk dat het om rijke-blanke-mensen-problemen gaat. Frances heeft alles: een liefhebbende echtgenoot, een groot huis, twee mooie kinderen en alle tijd en geld in de wereld, maar het blijkt niet genoeg. En hier is dan toch nog een overeenkomst met SATC : het continue najagen van hetgeen  je niet hebt, in plaats van rond te kijken en tevreden te zijn met wat je wel hebt.