Column: Vaarwel Bob Saget

En toen was Bob Saget niet meer, nadat ook Peter Bogdanovich en Sidney Poitier afgelopen week overleden. In een klap is Hollywood een groep sterren armer. Ik ben opgegroeid met Bob Saget. Thuis keken we met regelmaat naar de sitcom Full House. Eigenlijk vond ik deze komediereeks – waarin Saget de alleenstaande vader speelt van drie dochters in een overvol huis – maar onuitstaanbaar. Ik had ook een aversie tegen Sagets personage. Misschien wel omdat hij de goedheid zelve probeerde te spelen? Ook in America’s Funniest Home Video’s speelde Saget steevast de ideale schoonzoon. Ik mocht hem niet. Ik was allergisch voor zijn glimlach.

Saget stond in mijn beleving voor het clichébeeld van de oppervlakkige Amerikaan; een hypocriet. Vooral niet over politiek lullen, iedereen te vriend houden. Later kwam ik erachter dat Saget ook maar gewoon een rol speelde. En dat hij de grappen waarmee hij de familietapes in America’s Funniest Home Video’s aan elkaar reeg ook niet zelf schreef, evenals zijn dialoog in Full House. Hoewel Saget, en dat is goed te zien in de reacties van zijn vakgenoten op zijn dood, ook in het echte leven een buitengewoon aardig man was. Maar ook een man met humor die zich eigenlijk – véel te vulgair – niet leende voor televisie.

De in mijn ogen echte Saget, de stand-up komiek, leerde ik jaren na zijn televisiesuccessen kennen. Onder meer dankzij de documentaire The Aristrocrats (2005), waarin komieken hun versie van een bekende schuine mop delen. De grap draait om een gezin dat zich in het kantoor van een entertainmentmanager meldt, waar ze de act die ze hebben voorbereid uitvoeren. Die denkbeeldige act kan natuurlijk van alles zijn. Maar Saget had de meest ranzige, perverse, subversieve grap van de hele film. Dit was de echte Saget. Een man die kon vloeken en provoceren als geen ander.

Foto credit: Eric Charbonneau

Maar dat mocht hij natuurlijk niet bij America’s Funniest Home Video’s , en in Full House. En ik realiseer me ook dat die Bob Saget voor veel fans de Bob Saget is, en niet de tierende malloot uit The Aristocrats. Maar de Bob Saget die ik op televisie zag geloofde ik niet. Terwijl nu blijkt dat die Bob Saget in zekere zin helemaal niet zo ver weg stond van de Bob Saget uit The Aristrocrats (2005), of de Bob Saget op een komedietour. Ik geloofde hem omdat hij te goed was om waar te zijn.

Bob Saget vormt de uitzondering op de regel van nice guys die steevast als laatste eindigen. Saget stond vaak fier bovenaan. Maar ging kennelijk niet naast zijn schoenen lopen. Fascinerend. Dat je na grote successen de ongebreidelde energie houdt om andere mensen energie te geven. Daar kunnen we wat van leren. Overigens leerde ik jaren later, toen ik zelf enige tijd op reis was in de Verenigde Staten, dat het mijden van politieke onderwerpen niet per definitie hypocriet is, maar juist in veel gevallen sfeerbevorderend. En glimlachen is niet per se een toonbeeld van oppervlakkigheid, getuige deze mooie op Saget toepasbare leus: ' A smile costs nothing, but gives much.'