Column Sinan Can: De journaliste

Nadat we afgelopen twee maanden getuigen waren van de snelle opmars van de taliban en hoe deze in korte tijd de macht in Afghanistan greep, kijken we nu alweer ruim een week naar de moedige vrouwen die aan het protesteren zijn en de straat op zijn gegaan in Afghanistan. Ze worden geslagen, geïntimideerd, bedreigd en bespuugd, veelal ook met verbale agressie. Mannen met baarden die met zweepjes vrouwen slaan – hoe zou Afghanistan eruitzien als de mannen een stap achteruit zouden doen en het regeren van het land zouden overlaten aan de vrouwen? Ik denk dat het een mooi en nieuw begin zou worden voor Afghanistan.

Zo ontmoette ik tijdens de opnames van Mijn 9/11 een journaliste die al meer dan 40 jaar in het vak zit. Ze was begonnen op haar 19de, kreeg haar eerste baan ten tijde van de Afghaans-Russische oorlog (1979-1989) en daarna maakte ze ook de Afghaanse burgeroorlog en de machtsgreep van de taliban mee. In de periode van de taliban mocht ze niet meer werken als journaliste en moest met heel veel pijn in het hart stoppen met haar vak. Totdat het talibanregime in 2001 ten einde kwam door de inval van de Amerikanen na 9/11. Ze heeft haar werk dat ze met zoveel liefde en passie deed direct weer opgepakt en twintig jaar lang haar vak kunnen uitoefenen. Nu zit deze moedige vrouw, die de 60 al is gepasseerd, noodgedwongen weer thuis.

Toch, de lente komt een keer terug in Afghanistan, we moeten niet wanhopen. Als ik de vrouwen in de straten van Afghanistan zie, dan gloort er hoop. De taliban kan feest vieren dat ze de Amerikanen hebben verslagen, maar deze moedige Afghaanse vrouwen die de angst achter zich hebben gelaten, zijn een moeilijkere tegenstander voor ze. Ze geloven in zichzelf, ze hebben de vastberadenheid, de hartstocht voor gelijkwaardigheid en heel veel moed. Ze verdienen meer dan alleen bewondering en liefde van ons. Laten we hen steunen.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!