Column Sinan Can: Aylan Kurdi

Nog niet zo lang geleden was ik bij We saw a light, de prachtige en ontroerende voorstelling van Laura Jansen, nog te zien tot en met 3 december. Op meesterlijke wijze vertelde de zangeres en advocate over de vluchtelingencrisis van 2015 en wat dat met haar ziel heeft gedaan. Terwijl Laura vertelde, passeerden bij mij de beelden de revue, alsof zij de voice over was van die beelden in mijn hoofd en hart. Ze vertelde hoe de foto van Aylan Kurdi diepe indruk op haar had gemaakt. Aylan, de kleine man die met zijn rode shirt in eeuwige slaap was gevonden op het strand in Turkije en nooit meer oud zou worden. Samen met zijn familie gevlucht voor het geweld in Syrië. Ik ben 44 jaar oud en denk dat er geen foto is die zoveel indruk op mij heeft gemaakt.

Wat nog meer indruk op me maakte was de begraafplaats in de Noord-Syrische stad Kobane waar Aylan samen met zijn moeder en zus ligt begraven. Ik was er in 2017 en om Aylan heen liggen tientallen anderen kinderen begraven. Het is om stil van te worden. Allemaal jonge kinderen omgekomen door het geweld van IS. De een nog een baby, de ander 10 jaar oud, maar allemaal kleine, weerloze en onschuldige zielen die daar liggen, hun leven en wereld ontnomen door haatdragende en nietsontziende volwassenen. Soms lijken hemel en hel zich niet in het hiernamaals te bevinden maar juist hier op aarde. En soms lijkt het dat wij met z’n allen bepalen of het de hemel of de hel wordt. Als Aylan nog had geleefd, was hij nu 9 jaar oud geweest. Waar in Europa hij dan was beland zullen we nooit weten, maar als dat Nederland was geweest dan zat hij nu in groep 6 van de basisschool en voetbalde hij misschien bij een jeugdelftal. En had hij een fiets en vrienden met wie hij zou spelen. Hij zou opgegroeid zijn in een veilig land met perspectief en zijn dromen waren wellicht uitgekomen.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!