Column Sinan Can: Marion

Op een druilerige zondagochtend rijd ik naar Bosch en Duin, een wijk in de gemeente Zeist. Mijn auto meandert rustig door het bosrijke gebied en ik geniet van de schoonheid van de natuur. Er zijn nog zoveel bijzondere plekken in Nederland om te ontdekken. Ik kom aan bij een mooi huis en de deur gaat open: schrijfster Marion Bloem verwelkomt me met een grote glimlach. Ik had dit huis graag willen bezoeken toen haar man Ivan Wolffers nog leefde. Helaas heeft hij ons niet lang geleden verlaten en is zijn reis begonnen naar de eeuwigheid, vergezelt door de sterren. Het plan was om met Marion een lange wandeling te maken naar een dorpje in de buurt. Een troostwandeling, al pratend over mensen die wij missen. Regen en mijn achillespezen gooien roet in het eten. We blijven in de keuken zitten. In twee uur tijd komen heel veel onderwerpen aan bod. Om alles te bespreken, zouden we een hele week nodig hebben. Elke keer als ze het over Ivan heeft, glinsteren haar ogen. Ze mist haar soulmate intens. Dat kan ook niet anders als je 51 jaar lief en leed met elkaar hebt gedeeld. Ivan was een bijzonder mens, Marion is dat ook. Wat Marion niet weet is dat ik veel boeken van haar heb gelezen, zo ook haar kinderboek Klein maar sterk. Ik was toen een jaar of acht, negen. Het boek gaat over Has, die gepest wordt. Pesten is nog steeds een actueel thema. Ik deed nooit mee met het pesten van klasgenoten en misschien heeft het boek van Marion daarin onbewust een rol gespeeld. Binnenkort neemt ze de Constantijn Huygens-prijs in ontvangst. Dat lijkt mij meer dan terecht. Ik vind dat Marion een van de meest ondergewaardeerde schrijvers van Nederland is. Ik heb in de afgelopen jaren gezien hoe slecht geschreven boeken naar een bestseller werden gehypet. Ik hoop dat haar boeken de grens overgaan en dat ze ook de erkenning krijgt die ze verdient. We nemen afscheid en ik beloof haar dat we gaan wandelen zodra ik hersteld ben.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!