Column Sinan Can: Gülten

Tegenover het oude station van Sirkeci in Istanbul sta ik te wachten op een taxi. Het station staat bekend als een legendarische treinverbinding voor de Oriënt Express, bekend van het boek van Agatha Christie. Niks is leuker dan nachtelijke wandelingen door Istanbul, de stad die nooit slaapt. Maar ik ben te lang doorgelopen met pijn en nu lukt het me niet om de laatste kilometer naar het hotel nog te lopen. Er rijden genoeg gele taxi’s in Istanbul, maar als ik aangeef dat het maar een korte rit is, weigeren chauffeurs me mee te nemen. Ze zijn boos op de Turkse overheid, omdat ze door hoge accijnzen en brandstofkosten in de problemen komen. Alleen lange tripjes lonen nog voor hen. Na een half uur stopt een taxi, nadat ik met weinig succes eerder tien taxi’s heb aangehouden. Het raampje gaat omlaag en een vrouw zegt: ‘Jongeman, waar ga je naartoe?’ Ook zij weigert me mee te nemen, maar als ik zeg dat ik hier al een half uur sta en dat al haar collega’s me hebben geweigerd mag ik toch instappen. Deze vrouw van rond de zestig begon tien jaar geleden als taxichauffeur. Toen haar man, ook taxichauffeur, ziek werd, nam ze zijn werk over. ‘Ik kon niet anders’, zegt ze. ‘We hebben drie dochters die studeren.’ Gülten heet ze en ze komt uit een gebied in het oosten, waar mijn moeder ook vandaan komt. Dat gebied staat bekend om de sterke vrouwen en dat is deze vrouw absoluut. Ze heeft veel humor en aan alles voel je dat het een mooie ziel is. Van mij had het ritje heel lang mogen duren. Het is altijd zo mooi als je op de verrassendste plekken bijzondere mensen ontmoet. Dat overkomt me al twintig jaar. Deze vrouw voedt een heel gezin en zorgt voor haar studerende dochters. Ze heeft het zwaar, maar is positief ingesteld. Als ik uitstap wil ze geen geld voor de rit. Ik heb het vierdubbele van mijn taxikosten op haar achterbank achtergelaten en ben het hotel ingelopen.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!