Column Sinan Can: Francesca

In een oude boomgaard loopt een oude vrouw die met haar wandelstok kleine ronde afdrukken achterlaat in de aarde. Ze duwt haar stok flink in de grond en ziet dat ik naar haar kijk en begint in het Italiaans tegen me te praten. Ze praat snel en veel;

ik versta alleen de woorden waar en wie. Ze vraagt wie ik ben en waar ik vandaan kom. Als ik tegen haar zeg dat ik maar heel weinig Italiaans versta, zegt ze met een glimlach dat het niet geeft. Ze biedt me water aan en wat kleine appels en blijft door- praten in het Italiaans, terwijl ze weet dat ik niet echt op haar kan reageren. Ik blijf maar naar haar lachen en glimlachen. Niet veel later komt een puber bij ons staan, het blijkt haar kleindochter te zijn. Laura heet ze en haar oma heet Francesca die in dit kleine dorp woont in de buurt van Mandas: een stadje dat in het midden van het eiland Sardinië ligt. Het is mijn favoriete vakantiebestemming in Europa. Niet dat ik vaak tijd heb voor vakantie, maar die ene keer dat ik op vakantie ga, zul je me van de tien keer zevenmaal hier op dit eiland vinden. Ik vind het de meest ontspannen en liefdevolle bestemming in Europa, zo in de prachtige Middellandse Zee. Deze zomer reis ik kriskras over het eiland, op zoek naar verborgen plekken en mooie ontmoetingen. En elke keer als twee mensen elkaar ontmoeten ergens op deze aardbol bestaat er een kans op vriendschap. Zo wilde Francesca dat ik bij haar kwam eten en ook logeren als ik geen slaapplek had. Ze is 98 jaar oud en dat had ik niet verwacht, ondanks dat ik weet dat een deel van Sardinië tot een ‘blauwe zone’ hoort, een plek waar mensen ouder worden dan gemiddeld.
Ik lig onder een appelboom en de verkoeling en het briesje zijn heerlijk. Niet veel later nemen we afscheid; Francesca wenst mij een lang en gelukkig leven. En ik wens dat zij de oudste persoon van de wereld wordt.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!