Column Sinan Can: Cheroon Arlaud

Het leuke aan reizen is dat je op de gekste plekken en raarste momenten bijzondere mensen ontmoet. Zo gingen we onlangs van de Afghaanse hoofdstad Kabul naar de westelijke stad Herat, op de grens met Iran. Deze oude stad diende in 330 v. chr. als uitvalsbasis voor Alexander de Grote, maar was ook een belangrijke plaats langs de zijderoute. Wij landden na een binnenlandse vlucht van 1,5 uur met een oud toestel van Kam Air op de luchthaven van Herat en werden door de piloot in het Nederlands verwelkomd. Zowel wij als het cabinepersoneel keken verrast op. Eenmaal in de aankomsthal sprak ik kort met de piloot, een lange, goedlachse meneer met een snor.

Toen ik hem later in Kabul wat langer sprak bleek deze vriendelijke man Cheroon Arlaud te heten, afkomstig te zijn uit Suriname en langdurig in Nieuwegein gewoond te hebben. Het ene mooie verhaal na het andere wist Cheroon te vertellen en ik luisterde ademloos. Zo was hij ooit privévlieger van Desi Bouterse en had hij gewerkt in Zweden, Thailand, de Filipijnen, Oostenrijk en vele andere landen. En overal waar hij naartoe ging nam hij zijn grote liefde Ellen mee, ook toen hij voor Kam Air werd gevraagd om in Afghanistan te werken. Cheroon loopt inmiddels tegen de pensioenleeftijd, vliegt nog regelmatig en traint jonge piloten in Afghanistan.

Komend jaar gaat Cheroon met pensioen om zich – uiteraard met zijn Ellen – op de Antillen te vestigen. Ik hoop dat hij daar een boek gaat schrijven over al die bijzondere mensen die hij heeft ontmoet op al die gekke plekken in de wereld. En over de soms bizarre luchthavens waar hij zijn inmiddels oude, iconische vliegtuig McDonnell Douglas MD-80 aan de grond mocht zetten.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!