Als u dit leest zijn wij, cameraman Bruce Amende, researcher Mohammad Hamid en ik, veilig terug in Nederland. We hebben de afgelopen twee weken rondgereisd in Afghanistan voor een nieuwe serie die in september uitgezonden gaat worden. Als een kind zo blij zat ik in het vliegtuig, want mijn vorige reis was ruim 14 maanden geleden, toevallig ook naar Afghanistan. Door corona lagen onze projecten al een jaar stil, maar eindelijk konden we weer. Het werd een onvergetelijke reis in een land dat al decennia lang oorlog kent. Afghanistan is het slagveld van verdriet en hoop en wij proberen met onze documentaires de bijzondere verhalen die deze geschiedenis vertelt te vereeuwigen. De komende weken ga ik deze verhalen met jullie delen.
Ik begin met mijn collega én vriend Bruce Amen-de. We hebben samen al menig avontuur en hachelijk moment beleefd en Bruce is dan de man met de stalen zenuwen. In een vorig leven was Bruce dan ook oorlogsfotograaf, lid van het Korps Mariniers én fotomodel. Over die laatste kwaliteit wil hij nooit praten, dus daar pest ik hem vooral mee. Ik ken weinig mensen die zo bescheiden zijn als Bruce. Ik heb weinig angsten maar Bruce nog minder. Hoe vaak ik hem niet ergens weggetrokken en meegesleurd heb terwijl hij op de beroerdste plekken aan het filmen was. Ik herinner me een situatie aan het front tijdens de slag om Mosul, waarbij we al klauterend over het puin een veilig heenkomen zochten terwijl de kogels ons om de oren vlogen. Of die keer dat we autopech kregen in een stukje Kalifaat in Syrië. En nog niet zo lang geleden reden we dwars door talibangebied in Afghanistan. Zo kan ik nog wel even doorgaan en waar ik het soms spannend vond, was Bruce altijd de rust zelve. Los van zijn moed en fantastische camerawerk is Bruce ook iemand die oprecht geïnteresseerd is in verhalen. Overal waar we komen, maakt hij vrienden en vinden mensen hem aardig. Het is vaak de verdienste van Bruce dat mensen meer vertellen dan ze willen, hij stelt de geïnterviewden altijd op hun gemak. Hoe hij dat doet, weet ik ook niet, maar ik hoop nog lang met hem te mogen werken. Bruce is mijn talisman op de duisterste plekken op deze aarde.
Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!