Column Sinan Can: Ali

Nog voor de coronacrisis was ik in Afghanistan om daar te filmen voor een documentaire die in december wordt uitgezonden. Met mijn goede vriend/fixer/producer Wali reden we door de bergen naar de stad Charikar. De weg was bevroren, de auto gleed alle kanten op en ik was als de dood dat we de afgrond in zouden glijden. Hoog in de bergen stopten we bij een boeddhistisch heiligdom dat nog helemaal intact was. Er was geen toerist te bekennen in dit gebied. Op een gegeven moment kwam er een kleine man van halverwege de dertig op me aflopen en hij begon meteen te vertellen. Ali bleek een vriendelijke man met een krachtige stem. Hij had het verhaal over de tempel uit zijn hoofd geleerd, de voordracht was vlekkeloos, bijna zonder adem te halen vertelde hij in staccato.

Het boeddhistische heiligdom heeft de tand des tijds overleefd. Het bouwwerk heeft geen ingang om zo de nagel en het stukje haar van boeddha die er in liggen, te beschermen. Via een lange, losse trap kun je de immense koepel beklimmen, om zo door een gat in het dak de waardevolle schat te bewonderen.  Ali wees naar de trap en zei met een brede glimlach dat hij me wel zou opvangen mocht ik vallen. Ik zei tegen hem dat dat zijn dood zou worden, dat ik hem met mijn val zou verpletteren. Ali glimlachte en ging weer verder met zijn verhaal. En ik dacht steeds: wat een adembenemende plek is dit en wat jammer dat weinig mensen het kunnen zien.

Het is een gevoel dat ik vaker heb als ik door conflictgebieden reis: wat jammer dat mensen dit niet kunnen bezoeken en zien. Ali is de perfecte gids, maar een toerist had hij – anders dan zijn opa in de jaren 60 en 70 – nooit gezien. Ik was de eerste, maar ook weer niet echt een toerist. Ik gaf Ali een hand en groette hem. Weer glimlachte hij. Vaak zie ik schoonheid te midden van oorlogsgeweld en soms zou ik jullie willen meenemen naar die magische plekken.

Meer Sinan Can? Lees iedere week zijn column in de VARAgids!