Column: Ode aan Lance Reddick en de 'character actor'

Foto credit: HBO / Warner Brothers

Goede character actors zijn zeldzaam op televisie. Dat zijn acteurs die sterren zijn in het spelen van een belangrijke bijrol. Zie bijvoorbeeld Margo Martindale, die van 2013 tot 2018 de aan de KGB gelieerde Claudia speelde in The Americans. Martindale zet een gedecideerde, rigide vrouw neer. Het is een type personage van het kaliber ijsberg: op je televisiescherm zie je alleen het topje, maar je voelt instinctief dat er onder water nog meer leeft. Martindale heeft het talent waarmee ze in haar blik een hele latente verhaalwereld kan veinzen. Dat is natuurlijk spannend: ze geeft de kijker met haar spel het idee dat de verhaallijn alle kanten op kan.

Foto credit: FX Networks

Dát is een van de aspecten van goed acteerwerk. Haar character wordt al snel een mens, van vlees en bloed. Niet per se een mens waar je sympathie voor krijgt. Dat is ook geen premisse voor een goed personage van een character actor. Zo speelde Joe Pantoliano van 2001 tot 2004 de onuitstaanbare psychopaat Ralph Cifaretto in The Sopranos. Een broodnodig personage: de zoon van Italiaans-Amerikaanse ouders bood vakkundig tegenwicht aan James Gandolfini (Tony Soprano). Hij werd enkele jaren Soprano’s kwelgeest. Pantoliano tilde veel scènes (met als hoogtepunt zijn sterfscène) naar een ongekend hoogtepunt.

Foto credit: HBO / Warner Brothers

Acteurs als Martindale en Pantoliano domineren scènes. Niet in negatieve zin: dat ze de aandacht op zichzelf vestigen. Maar ze weten precies waar een goede scène om vraagt. Als televisie- en filmliefhebber kan ik ontzaglijk van dit soort acteurs genieten. Ik word er blij van als ik zie dat ze in een nieuwe televisieserie spelen (Martindale speelt ook een geestig rolletje in de recente bioscoopfilm Cocaine Bear ). Afgelopen weekend werd bekend dat acteur Lance Reddick op 60-jarige leeftijd is overleden. Onverwachts: Reddick was net bezig met een promotiecampagne voor het vierde deel uit de John Wick -reeks.

Foto credit: Summit Entertainment

Reddick was een character actor pur sang: met zijn diepe stem en tamelijk lange lijf (met zo’n 1.90m beduidend langer dan de gemiddelde Amerikaan) kon hij de kijker inpalmen en intimideren. In mijn herinneringen was mijn kennismaking met Reddick in The Wire : daarin speelde hij van 2002 tot 2008 een politie-officier die zich niet laat verleiden tot corruptie. Een goedzak dus. Een leider. Een heerlijke rol. Showrunner David Simon, die al vanaf 1 januari niet meer had getwitterd, kwam dit weekend uit zijn zelfverkozen verbanning om Reddick te eren: begrijpelijk, Reddicks Cedric Daniels is geloofwaardig; waarachtig; imposant. Een verrijking voor de meesterserie.

Maar toen Reddick afgelopen weekend overleed dook ik in zijn palmares. Toen bleek dat ik hem al eerder dan 2002 kende. Hij had zich al jaren eerder in mijn denkbeeldige hall of fame genesteld. Zo had hij een terugkerende rol in Law & Order: Special Victims Unit : een misdaaddrama dat ik járen volgde. Later speelde hij in  Lost (2008-2009), Fringe (2008-2013) en Bosch  (2014-2021). Eigenlijk te veel om op te noemen. De acteur had trouwens ook zelfspot en gaf acte de présence (hierboven te zien) in een uiterst flauwe aflevering van een van mijn andere lievelingsshows: The Eric Andre Show (2013). Reddick wist dat hij zichzelf niet al te serieus moest nemen en deed graag aan zelfspot. Misschien wel omdat hij wist dat zijn fans – en daar reken ik mezelf zeker toe – dat al genoeg deden.