Column: James Bond will return!

------SPOILER ALERT: deze column niet lezen als je No Time to Die nog niet gezien hebt------

Het vijfentwintigste officiële hoofdstuk in de James Bond-saga eindigde met een onverwacht dramatische toets. Oké, dat Daniel Craig zou stoppen was al lang van tevoren duidelijk. Maar niet eerder was het afscheid van een Bond-acteur zo definitief. Het einde liet er geen twijfel over bestaan: James Bond/Daniel Craig is dood. Punt.

Bij alle eerdere incarnaties was ook het laatste optreden van een Bond-acteur eigenlijk business as usual. Zo hielden de makers altijd nog de deur op een kier, mocht een acteur zich later toch laten overhalen opnieuw in de smoking van ’s werelds beroemdste geheim agent te stappen.

Ikzelf werd niet echt warm of koud van James Bonds dramatische dood. Ook voordat de tekst aan het einde van de aftiteling ons ‘ James Bond will return’ beloofde, wist ik al wel dat deze gouden gans echt niet de nek om zou worden gedraaid omdat de dienstdoende acteur op de rol was uitgekeken. Ik ervaarde verschillende emoties tijdens het lang uitgerekte einde: scepsis (hij is toch niet echt dood?), ongeloof (oh, toch wel), en zelfs verveling (houd het dan nooit op?). Rouw zat er niet tussen. Het is toch moeilijk je echt in te leven in een fictief sterfgeval, wanneer je weet dat er straks onvermijdelijk een nieuwe Bond, James Bond op zal staan. Dan doet Doctor Who dat toch beter. Daar zit de wisseling van de wacht in de serie ingebakken, en zien we de Dokter ter plekke van de ene in de andere acteur (of actrice) veranderen (of ‘regeneren’).

Het maakt me ook bezorgd over de toekomst van alle andere castleden in de franchise. Er hebben wel eerder acteurs succesvol de overstap gemaakt van het ene naar de andere James Bond-tijdperk (Lois Maxwell als Miss Moneypenny, Desmond Llewelyn als Q, Judi Dench als M), maar hier is het nu wel heel moeilijk voor te stellen hoe je een nieuwe Bond introduceert in een cast die net zijn dood heeft herdacht. 'Hé, Bond, ben je daar weer? Was je toch niet opgeblazen?' Je weet het natuurlijk nooit. Ook Sigourney Weaver/Ellen Ripley leek toch ook echt definitief dood na Alien3, om in Alien: Resurrection terug te keren als kloon. Al betwijfel ik of dat hier gaat gebeuren.

Maar boven alles vind ik het vooral lui schrijfwerk. Ik had het persoonlijk veel schrijnender gevonden als James Bond wel was blijven leven, in de wetenschap dat hij nooit meer bij zijn geliefde (Léa Seydoux) en hun gezamenlijke dochter in de buurt kan komen. Dan hebben de makers ook meteen een geldig excuus om vriendin en dochter in Bond nummer 26 niet terug te halen. Maar Craig en de makers kiezen hier voor de – bijna letterlijk - nucleaire optie. Het deed me denken aan de scène waarin George Clooney zich in Gravity ‘opoffert’ voor Sandra Bullock. Zij heeft het ruimtestation gehaald, hij heeft geen brandstof meer om bij de ingang te komen en koppelt zich van haar los om weg de ruimte in te zweven, zijn dood tegemoet. Er was, zo betoogden wetenschappers, ook een andere optie: één rukje aan het touw dat de twee astronauten met elkaar verbond en hij was langzaam maar zeker haar kant op gezweefd. Of, zoals Tina Fey het tijdens de Golden Globes van 2014 treffend wist te verwoorden: ‘Gravity is het verhaal van hoe George Clooney liever de ruimte in zweeft en sterft dan nog één minuut extra door te brengen met een vrouw van zijn eigen leeftijd.’

Misschien had James Bond geen zin in alimentatie?