Column Claudia de Breij: Groen Rood

Op het moment dat ik dit schrijf is er nog hoop. Het PvdA-congres moet nog plaatsvinden!  Dit moment moet ik koesteren, want zo dichtbij zijn we nog nooit geweest – maar misschien na dit weekend verder weg dan ooit.

GroenLinks en de Partij van de Arbeid willen samengaan. Nou ja, dat wil een deel van de politici en andere betrokkenen, de rest murmelt vanuit een ver ver- leden (of een mottige trui) dat dat helemaal geen goed idee zou zijn. ‘Dan kom je helemaal niet meer aan oppositie voeren toe,’ verzucht Ad Melkert. Want als je zo druk bent met samengaan, nou, dan hou je geen tijd meer over om te zeggen dat Rutte 4 een clusterfuck is en dat tien jaar VVD aan de macht voor meer ongelijkheid heeft gezorgd dan ooit, denkt Ad Melkert. Mij lijkt het prima te combineren, zeker als je met zijn allen bent, maar ja.

Nu wil ik liever niks lulligs zeggen over Ad Melkert, want die man heeft het al zo moeilijk gehad, maar laat ik het dan zo aardig mogelijk proberen te brengen: ik zou als partij vooral luisteren naar mensen die in het verleden voor grote electorale successen of inspirerende vergezichten hebben gezorgd.

Of beter: ik zou helemaal niet luisteren naar de stemmen uit het verleden. Ik zou luisteren naar mij. Dat is sowieso het beste, maar zeker omdat ik de ultieme potentiële kiezer ben. Het zal de lezer niet verbazen dat ik progressief stem. Dat varieert dan tussen de respectievelijke links-van-het-midden-partijen. Als die eindelijk eens wat meer samen zouden gaan, hoef ik niet meer te twijfelen. Dat is fijn voor mij, maar vooral voor een grote progressieve volkspartij. Aan het plotselinge enorme succes dat Sigrid Kaag had bij de vorige verkiezingen kun je als politicus aflezen dat Nederland snakt naar een grote progressieve partij. Nu is ongeveer elke D66-kiezer van toen zwaar teleurgesteld geraakt in Kaag, en weet niet waar hij de hoop nu nog zoeken moet.

Bij Groen Rood natuurlijk!

Toen Klaver en Ploumen (je weet wel, die éne politica die hardop kon zeggen dat ze zichzelf niet zo goed vond als partijleider) samen optrokken tijdens de formatie from hell waren ze een verademing. Al die eenmanspartijen, al die splinters kennen we nou wel. Politiek is alleen maar krachtig als mensen die verschillend zijn samen voor iets durven te kiezen dat belangrijker is dan zij zelf. Dat groter is dan al die kleine deelbelangen. Dat gaf Ploumen en Klaver samen iets heerlijk vrolijks en sterks.

Dat is wat we nodig hebben. En dan dat gemurmel van mastodonten over de oude PvdA-leden die dat niet  aan zouden kunnen. Sorry hoor, maar die zijn net als de rest van progressief Nederland gebaat bij een grote partij die kans maakt om de premier te leveren. Bovendien zijn ze binnen afzienbare tijd allemaal dood. Waarbij ze vermoedelijk vanuit de respectievelijke graven nog te horen zullen zijn met kritiek op de koers van de partij, want een PvdA-lid rust nooit.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!