Column Claudia de Breij: Tegelijkertijd

Tegelijkertijd

Soms heb je zo’n dag dat je denkt: wat heb ik vandaag nou eigenlijk gepresteerd? Moet ik alles niet veel beter doen, met meer toewijding? Dan lees je een interview met Eric Wiebes en dan trekt het weer weg.
Eric Wiebes is een baken in bange tijden van zelftwijfel; als híj nog steeds vindt dat hij prima kan functioneren, dan ik ook. Tegelijkertijd heb ik een beetje een zwak voor hem. Die domme puppyblik van ‘oh sorry dat ik toch weer op de bank heb geplast’, maar ook die vastberadenheid van iemand die zeker weet dat hij met iets goeds bezig is. Polarisatie is het vergif van onze tijd. Ik heb het medicijn.
Het heet: erkennen dat dingen tegelijkertijd bestaan.
Je kan Eric Wiebes een incapabele drol vinden, maar tegelijkertijd hopen dat je je vergist.
Je kunt diametraal tegenover je opvolger staan, en hem toch vreedzaam de macht overdragen – tegelijkertijd.
Je kunt het schandalig vinden dat mensen de coronaregels met voeten treden, en tegelijkertijdvergeten dat je zelf vandaag ook net iets meer mensen ziet dan Jaap van Dissel verstandig vindt. Zo kan ook Hugo de Jonge je doen denken aan die jongen in de brugklas die zo ontzettend graag klassenvertegenwoordiger wilde zijn, maar altijd het klassenboek kwijt was. Tegelijkertijd kun je inzien dat hij zich voor volk, vaccin en vaderland het vuur uit de kleurrijke designschoentjes loopt.Je kan vinden dat het kabinet moet aftreden om de toeslagenaffaire, maar tegelijkertijd van mening zijn dat het toch wel lekker is als ze pas écht weg zijn wanneer iedereen is gevaccineerd.
Je kan lol hebben om Geert Wilders. (Ik moest erg lachen om zijn vondst, in het debat over de snelheid van het vaccineren in ons land, dat Nederland ‘de dorpsgek van Europa’ was. Probeer het maar eens te zeggen, met zo’n spuwend Limburgs accent. Genieten.) En tegelijkertijd van je stoel vallen van walging van het nieuwe, totaal idioot islamofobe, verkiezingsprogramma van de PVV.
Sterker nog: je kan alles wat Geert Wilders daarin schrijft moreel verwerpelijk en juridisch aanvechtbaar vinden, en tegelijkertijd heel blij zijn dat jouw belastinggeld besteed wordt aan het betalen van zijn broodnodige beveiliging. Je kan vinden dat migratie een mensenrecht is, en opvang van vluchtelingen niet meer dan normaal, en tegelijkertijd radeloos woedend zijn bij het nieuws over een getraumatiseerde statushouder die een onschuldige, willekeurige tiener doodsteekt. Je kunt vinden dat elke politicus gehoord moet worden, en tegelijkertijd vinden dat het kritiekloos laten zwatelen van twee gevaarlijke leugenaars reden zou moeten zijn voor een talkshow om zichzelf eens flink naar journalistieke herscholingscursus te sturen.
Je kunt met een heel bekakt accent praten en jezelf intellectueel noemen, en tegelijkertijdniks meer zijn dan een ordinaire salonfascist.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!