Column Claudia de Breij: Plezier

De verslaggever vond het een doodnormale, logische vraag. Hij interviewde Tom Dumoulin, die voor het eerst weer eens iets officieels had gefietst na maanden afwezigheid. De Ronde van Zwitserland vormde het decor van zijn langverwachte rentree. (Oh mijn god, ik vertel iets over wielrennen en ineens klink ik als Mart Smeets.)

Dumoulin was voor onbepaalde tijd gestopt omdat hij, tussen het winnen van de Giro en het knechten in de Tour, had gemerkt dat de verwachtingen en de druk hem te veel werden. Nu was hij toch weer gestart, in Zwitserland, met als voorlopig einddoel de Olympische tijdrit in Tokyo. Hoe het ging, wilde de verslaggever weten. En ik – de tuin sproeiend met de radio aan – ook. Nou, Tom kon natuurlijk wel merken dat hij al een hele tijd niet op het hoogste niveau had gefietst, dus het deed wel even pijn, maar het begin was er. Tom Dumoulin klinkt als hij geïnterviewd wordt vaak als een volwassene die iets probeert uit te leggen aan een kleuter. Hij denkt anders, verder, dan zijn toehoorder. Hij moet op zijn hurken. Dat doet hij, want het is een lieve jongen, maar Tom Dumoulin is eigenlijk te slim voor de wielerwereld. Stel je hem voor met wat langer haar en een gitaar en je hebt een singersongwriter met diepgang en zeggingskracht.

‘Je hebt er wel weer plezier in, toch?’ vroeg de verslaggever, en het werd even stil.
‘Nou, plezier…’ antwoordde Dumoulin voorzichtig. De verslaggever raakte een beetje in de war. Hij was toch juist gestopt omdat hij er vanwege al die druk geen plezier meer in had? Dus Tom, heb je nou dan weer plezier? Je won niet, maar je had wel plezier toch?‘Ik denk dat geen enkele renner in zo’n ronde echt met plezier op zijn fiets zit,’ verklaarde Tom Dumoulin. De verslaggever viel stil. Hij snapte er niks meer van.

Ik wel. Plezier heb je als je op zondagochtend met je vrienden een rondje gaat fietsen. Plezier is voor amateurs. Dat geldt voor ieder vak. Denk je dat Igone de Jongh plezier heeft als ze een meesterstuk staat te dansen? Dat Janine Jansen plezier heeft als ze een vioolconcert speelt? Ja natuurlijk, ze houden van hun vak, maar ‘plezier’? Verwar je eigen plezier als amateurrenner, -danser of -muzikant niet met de toewijding van de prof. Ze buffelen, ze trainen, ze geven hun leven voor hun vak. Zoals Wim Kan zei: ‘Als je leeft voor de voorstelling, heb je geen leven. Als je niet leeft voor de voorstelling, heb je geen voorstelling.’ Vervang ‘de voorstelling’ door ‘de ronde’ en je begrijpt wat Dumoulin bedoelt. Wie geen amateur is, leeft voor zijn vak. Dat geeft je iets anders dan plezier. Iets groters, iets mooiers, iets waarvoor offers worden gemaakt, iets dat raakt aan waar het leven over gaat, iets dat een vrouw die net een kind heeft gebaard beter begrijpt dan een zondagochtendwielrenner. Plezier? In die weeën? In die barensnood? Absoluut niet. Maar kijk eens wat ervan gekomen is.