Column Claudia de Breij: Het Lagerhuis

Als ik er over ging had bnnvara allang het programma Het Lagerhuis weer terug op televisie gebracht. Herinner je je dat nog? Jarenlang discussieerden onder de bezielende leiding van Paul Witteman mensen met elkaar die elkaar anders nooit zouden tegenkomen omdat ze nooit bij elkaar in de voetbalkantine, de motorclub of de moskee zouden komen. Daar heeft Nederland nu behoefte aan, denk ik. Ik zou wel een
beetje opletten dat je de types die discussiëren regelmatig wisselt. Ten eerste om vooroordeelbevestigende typecasting te voorkomen (de ene moslima is de andere niet) en ten tweede omdat mensen die er gewend aan raken dat hun mening door een groot publiek serieus wordt genomen ongewild kunnen uitgroeien tot Henk Bres of Sywert van Lienden. En daar heeft Nederland dan weer minder behoefte aan, denk ik.

Als je rekening houdt met deze aandachtspuntjes is er niets dat een heerlijk programma in de weg staat. Een goed gesprek, felle discussie, en ook een beetje lachen af en toe. Enerzijds, anderzijds, en aan het eind heeft niemand gelijk maar is er wel iets wezenlijks uitgewisseld – zonder haat. Sociale media, maar dan echt.

Je zou het in Het Lagerhuis bijvoorbeeld goed kunnen hebben over OneLove, en homotolerantie in het voetbal. Dan zou er een leuke gay kunnen zitten die betoogt dat voetballers tegenwoordig allemaal Buienradar op hun telefoon hebben. Want als ze al geen regenboog in hun rugnummer willen, zullen ze van het veld aflopen als het toevallig eens regent terwijl de zon schijnt – sta je ineens onder een regenboog te voetballen! Homo- propaganda! 

Aan de overkant van de zaal zit een voetballer die moslim is (of een moslim die voetbalt, moet je hem zelf dan maar vragen) en hij gaat erop in: ‘Oké, dus ik móet die regenboog dragen om te laten zien dat ik jou steun. Maar wat dan als jij een djellaba aan moet om te laten zien dat jij mij steunt? Wij worden toch net zo goed gediscrimineerd?’ Dat verplichte dragen van een regenboog op je shirt, ik kom er maar niet uit wat ik daarvan vind. Natuurlijk moet je dat doen, maar dan wel uit jezelf. En als het dan niet uit jezelf komt, is het dan niet net zo’n vreemde verplichting als een hoofddoek? En mag ik dat eigenlijk wel ‘een vreemde verplichting’ noemen of discrimineer ik dan? 

Je zal docent op een mbo zijn, nu. De helft van de docenten ervaart spanning bij gesprekken over godsdienst, seksualiteit, politiek en de evolutietheorie, bleek deze week uit een onderzoek onder negenhonderd docenten. Het gaat over mbo-klassen waarvan minimaal 60 procent van de leerlingen een migratieachtergrond heeft. Als de diversiteit van de ander omarmen uitdraait op dat er geen ruimte meer is voor die van jou, gaat er toch iets goed mis. Een ongemakkelijk gesprek dat veel te lang alleen gevoerd is door boos-rechts, omdat goedbedoelend links (ja, ik ook) de ogen sloot in de hoop dat het allemaal wel mee zou vallen. 

Het Lagerhuis moet nodig terug op televisie en dat is nog maar het begin.