Column Claudia de Breij: Geef het ze niet!

Lekker weer was het hè, deze week? Voor september dan. Trouwens, voor juli was dit ook alleszins acceptabel geweest.
Korte broeken in het najaar.

Om me heen was iedereen er monter onder, maar zelf kon ik er niet blij mee zijn. Weet je nog, dat we de hele tijd hoorden dat de aarde zóu gaan opwarmen, dat de poolkappen zouden gaan smelten, dat er bosbranden zouden komen en wereldwijde pandemieën?

Leuke tijd was dat hè? Achteraf.

Misschien is dit een goed moment voor een paar mensen om te erkennen dat de wetenschap ons dus terecht waarschuwde. Dat ze gelijk hadden, die geleerden.
Dat zullen die klimaatontkenners niet doen, kan ik nu cynisch toevoegen, maar ik verdom het. Want dat is wat ze willen. Ze. De fossiele industrie, de anti-democraten, de schurken verkleed als wereldleiders met hun mafiatactieken van vergiftiging en paramilitaire troepen. Ze hebben er namelijk belang bij. Ze willen dat jij en ik cynisch worden.

Ze willen dat wij denken: laat maar. Het maakt allemaal toch geen zak meer uit. De wereld vergaat, de aarde is kapot, en
de democratie is een teleurstelling – laat maar. Het komt toch niet meer goed. En je zou er bijna intrappen, want cynisme verkoopt. Cynisme staat goed. Cynisme komt intelligenter over dan hoop. Hoop wordt altijd aangezien voor naïviteit, voor een gebrek aan kennis. Cynisme is voor mensen die weten hoe de hazen lopen, al lang zien hoe dit verhaal gaat aflopen en zich niet laten teleurstellen; zij weten al hoe erg het is.

Cynisme is ontzettend handig als je van verantwoordelijkheid af wilt. Je kunt er alle goede woorden en daden mee onklaar maken. ‘We moeten iets doen aan het klimaat, we moeten van de fossiele brandstoffen af!’ ‘Oh ja? Jij vloog destijds toch
ook naar New York? En hoe lang douchte jij vanmorgen? En weet je wel dat ze al dat gescheiden afval allemaal weer bij elkaar gooien bij de stort? Dat heb ik weleens gezien/gehoord/gelezen.’ Einde gesprek. Einde initiatief. Einde hoop.
‘We moeten iets doen om de mensen in Belarus/Moria/elders te helpen! Zo kun je niet met mensenrechten omgaan!’
‘Oh ja? Ze hebben er zelf voor gestemd hè? En heb jij al een vluchteling in huis?’

Cynisme is als intelligentie gemaskeerde luiheid. Te lui om te denken. Te lui om te doen. Ik geef toe, er zijn momenten
dat ik me laat raken. Dat ik er geen energie meer voor op kan brengen, dat ik denk dat alles dan maar eerst kapot moet voor er iets nieuws kan groeien.

Maar sinds ik besef: ‘Ze willen dat je cynisch wordt. Ze hebben belang bij jouw cynisme’ heb ik mijn hoop terug. Een vriendin van me die moedeloos was (van het soort moedeloosheid dat ik herken) schreef de zin in haar agenda. ‘Ze hebben belang bij jouw cynisme. Geef het ze niet. Hou hoop.’ Het hielp. Dus daarom schrijf ik het nu op voor jou.
Wie weet. You may say I’m a dreamer, but I’m not the only one.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!