Column Claudia de Breij: Een nieuwe dag

Op het moment dat ik dit schrijf weet ik niet of ik de komende weken een lied mag laten horen in het theater. Daarom doe ik het maar even hier. Ik heb een voorstelling geschreven naar het levensverhaal van de vergeten joodse artieste Heintje Davids. Ze overleefde de oorlog onder andere door onder te duiken in het mortuarium van het Academisch Ziekenhuis in Utrecht. Toen ze op 5 mei verpleegsters het Wilhelmus hoorde zingen op de binnenplaats, durfde ze niet te geloven dat ze vrij was.

Omdat ik natuurlijk niet weet hoe het voelt om uit zo’n angstige onderduik te komen, heb ik Salo Muller, die als kleine jongen moest onderduiken nadat hij zijn ouders weggevoerd zag worden, gevraagd naar zijn gevoelens. Dat hielp me bij het maken van dit lied. Toen Donald Trump tijdens het eerste debat tegen Joe Biden geen afstand nam van white supremacists, maar ze maar half-cryptisch toeriep aan hun kant te staan, wist ik dat het antwoord op alle vragen uit dit lied, behalve op die over het oog van de orkaan ‘nee’ is.

Een nieuwe dag voor mij
De nacht is weer voorbij
Dit wordt onze tijd van nu af aan
Ben zomaar opgestaan
Naar buiten toe gegaan
Kan eindelijk naast jou gaan staan en de zon op zien gaan

Zijn nu alle monsters weggegaan?
Droomde ik maar dat ze bestaan?

Een nieuwe dag voor jou en mij
De nachtmerrie is nu voorbij
De mooie dromen komen er weer aan
We hebben het doorstaan
Ons niet laten verslaan door
Het kwaad dat je niet aan zag komen
Maar vandaag ziet gaan

Is de storm voorgoed voorbij gegaan?
Of is dit het oog van de orkaan?

Ik heb zo lang stil gedaan
In de schaduw moeten staan
Hier ben ik, zie mij, ken mij, hoor mij aan
Laat mij, oh laat ons
Nooit meer door de monsters verbranden
Blus het voor het kan ontstaan

Is het vuur voor altijd uit gegaan?
Of staan we op een slapende vulkaan?
Zijn nu alle monsters hier vandaan?
Mag het leven nu weer verdergaan?

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!