Column Claudia de Breij: De wereld vergaat (maar niet vandaag)

Ik ben eruit.
Wees niet langer bang!
Ik heb het antwoord.
Wat was de vraag?

De vraag was: hoe hou ik in godsnaam de moed erin?

Ik ben een goedgemutst mens, over het algemeen. Maar net als voor u veranderde mijn leven de afgelopen maanden nogal. Ik mocht mijn werk niet meer uitvoeren en dat maakte me, mag u gerust weten, heel somber. Gelukkig bof ik in de liefde en met mijn gezin, maar om dit leven een beetje leuk door te komen zijn Liefde én Werk essentieel, dus je gaat op de lange duur toch wat missen.

En dan dat wakker liggen over de wereld. China, Rusland, Amerika, Turkije, Hongarije, Polen, Belarus... Ik tob. Over democratie. Over enge mensen met enge ideeën. Over of we toch elke keer weer alles kapot moeten laten gaan, een oorlog, een genocide, een bom nodig hebben voor we beseffen dat we beter kunnen zijn dan dat.

En toen begon de Democratische Conventie in Amerika, het meest verontrustende land van allemaal. Het land waarvan ik heel veel hou, waar de muziek, de films, de artiesten die ik bewonder vandaan komen, en dat ik de afgelopen jaren heb zien afglijden.

Ik zag Joe Biden, Barack Obama en vooral, wat is zij toch geweldig, Michelle Obama. Ze spraken allemaal over democratie. Over de waarheid. Over idealen. Ik knapte er enorm van op, en het voornaamste dat ik eruit haalde (oh ja, en uit de podcast van Michelle Obama, ga die vooral luisteren) was dat er mensen zijn die belang hebben bij mijn somberheid. Want somberheid kan uitdraaien op cynisme. Er zijn mensen die belang hebben bij ons idee dat het allemaal nooit meer goedkomt. Wie denkt dat het toch nooit meer goedkomt gaat namelijk niet stemmen. Verenigt zich niet. Gelooft niet dat we elkaar kunnen helpen, hoeveel we ook verschillen. En dat is heerlijk voor wie de absolute macht wil want wie verdeelt, kan heersen.

En ineens zag ik het. Los van Amerika, van Nederland, los van 2020 en van alle pandemie- en andere angsten: de wereld vergaat, over een paar miljard jaar. Waarschijnlijk. Maar voorlopig zijn we er nog, dus slaat het nergens op om op te geven. Het is veel te vroeg, idioot zelfs, om te denken dat we niks meer kunnen veranderen aan het klimaat, racisme, haatzaaierij of wat dan ook. Het is nog niet voorbij. Het feest is nog bezig, je hoeft het tl-licht nog niet teleurgesteld aan te doen. We moeten stemmen, kranten lezen, ons sterk maken voor de democratie, geloven in de toekomst want daar is nog heel veel van.

Ik heb er zin in. Hoe hou je de moed erin? Door je te realiseren dat de wereld vergaat – maar niet vandaag.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!