Column Claudia de Breij: Dansleraar

Er komt een remake van Dirty dancing!
Oh my god, oh my god! Bent u ook zo blij?
Ik was dertien toen die film uitkwam. Ik was verliefd op zowel Patrick Swayze áls Jennifer Grey, wilde ook op zo’n vakantiekamp en ook zo kunnen dansen. (Ik droom vandaag de nacht nog weleens dat ik ‘the lift’ kan.) Al mijn puberale onzekerheden verdampten als ik die film keek: zo zou de liefde zijn. Ik wist wel dat het waarschijnlijk niet helemaal zo was, maar het beeld was compleet en stelde me daardoor gerust.

Patrick Swayze! Dat was nog eens een dansleraar. Geen aanstellerige dreadlocks, geen gelul over viruswaanzin, gewoon lekker dansen. Nee, dan de dansleraar waar je als meisje van dertien in 2020 mee opgroeit. Willem Engel. Je ziet hem zelden dansen, maar wel veel praten over virussen. Willem Engel, de dansleraar die voorman werd van het coronaprotest in Nederland, benoemt steeds dat hij betrouwbaar is in zijn opvattingen over het virus, want hij brak, en dat moeten we niet vergeten, een studie in de biofarmaceutische wetenschap af. In een vergevorderd stadium. Maar ja. Ik ga ook niet bij Ab Osterhaus op tangoles.
    
Toch snap ik dat sommige mensen onder de indruk zijn van Engel, en van andere alternatieve feitenbrengers. We missen leiding, in deze crisis. Al weken (maanden!) voel je op je klompen aan dat het weer uit de klauwen gaat lopen met het aantal besmettingen, maar de premier zit met Jort Kelder op een Waddeneiland. Hij wil niet vaderen, hij gelooft als een echte liberaal dat wij zélf de verantwoordelijkheid wel nemen.

Maar ja. Dan moet je wel duidelijk zeggen wat wij moeten doen, Mark.

Je mag natuurlijk niks meer zeggen in dit land, tijdens de culturele inquisitie, maar als Mark Rutte een vrouw was, was haar al lang verweten dat ze te weinig moederlijk is. Het patriarchaat moet omvergeworpen, zeker, maar een beetje vaderlijke leiding kunnen we wel gebruiken in deze tijd. Daar hoef je helemaal geen kinderen voor te hebben, om dat te kunnen.

Wat Mark Rutte, de andere politiek leiders én gezondheidsexperts zich moeten realiseren is dat we deze zomer niet alleen op het strand te maken hadden met een gevaarlijke onderstroom, maar ook in de samenleving. De sfeer is onzeker, de mensen die de leiding hebben, nemen hem niet, en daarmee komt er ruimte voor een mui aan (complot)theorieën waar je heel makkelijk mee kunt worden meegesleurd. Dat is het nare van de ‘QAnon’ en andere complottheorieën: ze maken de werkelijkheid een sluitend geheel.

Dat is de werkelijkheid helaas niet. Een sluitende complottheorie is als een romantische dansfilm; geruststellend voor de onzekere mens.

Meer Claudia de Breij? Lees iedere week haar column in de VARAgids!