Youp van 't Hek: 'Het leven is absoluut niet zinloos'

Column Youp van 't Hek

Soms val ik al zappend in een trailer van bijvoorbeeld De verraders of Kamp Van Koningsbrugge en nooit krijg ik het gevoel: dat moet ik zien of terugzien. Dat komt misschien ook door de stem van de meneer die het zo stoer mogelijk aankondigt. ‘De deelnemers gaan namelijk door een hel!’ En dat brult hij dan op een diskjockeytoon alsof ze allemaal in levensgevaar zijn geweest.

Bij dat kamp van die Jeroen zie je stoere puntlassers in een soort militaire plunje door watervallen klunen terwijl ze veel te veel bagage meetorsen. Bij die Verraders zie je kansloze losers die overduidelijk proberen een positieve draai aan hun mislukte levens te geven. Hoewel? Kan een leven mislukken? Nee, omdat het ook niet kan lukken.

Van die trailers van een kleine tien seconden word ik altijd al doodmoe en ik zeg dan steevast tegen mijn vrouw dat ik daar volgend jaar, als ik niet meer optreed, aan mee ga doen. Dan ga ik zwetend tot het gaatje en zullen de kijkers (waar volgens mij ook iets mee is) mij stoer zien vechten tegen mezelf. En dat zal ik dan uitgebreid gaan uitleggen aan een talkshowtafel. Dan vertel dat ik mij al veel te lang een vaatdoek voelde. Dat ik wilde dat mijn vrouw weer respect voor me kreeg. Dat de twee uur sportschool per week niet genoeg waren. Dat ik worstelde met mijn lijf en mijn leeftijd. Ik had een uitdaging nodig en die heb ik gevonden door treurig door een moeras te tijgeren. En hierna ga ik bungeejumpen in de Grand Canyon. En dat dan Humberto of Beau bemoedigend knikken. En blij omdat ook zij weer een kwartiertje televisie hebben kunnen vullen.

Het leven is absoluut niet zinloos.

Dit artikel komt uit VARAgids 8, bladzijde 91.