Chance S01E01: Hoop op verbetering

 

Tv-series hebben soms tijd nodig om hun draai te vinden. Dat gold niet voor House. Vanaf aflevering 1 was het duidelijk dat bedenker David Shore samen met zijn hoofdrolspeler Hugh Laurie, een uniek personage had gecreëerd in de vorm van de eigenzinnige arts Gregory House. In Chance speelt Laurie wederom een arts, neurochirurg Eldon Chance, op zoek naar antwoorden. Helaas houdt daar voorlopig elke vergelijking met House op.

Chance is opgeschept met de meest kleurloze karakteristieken van de moderne antiheld. Hij wordt gekweld door de vele patiënten wier leven hij niet heeft kunnen beteren. Veel tijd om zich daar over zorgen te maken heeft hij echter niet. Hij ligt in scheiding, heeft geldproblemen en probeert de relatie met zijn dochter te verbeteren. In zijn vrije tijd filosofeert hij over de zin van het leven en zijn beroep. Dit is een totale verspilling van Laurie’s immense talent. Ja, ook House was een getormenteerde geest. Maar wel een die constant nieuwsgierig, speels en raadselachtig was. Je had altijd het idee dat er meer achter House’ arrogantie en pijn zat dan slechts geweeklaag. Laurie, doorgebroken als comedy talent, was de perfecte acteur om hem te vertolken. Chance is weinig meer dan een depressieve arts, zoekend naar zingeving op de meest banale manier mogelijk.

Chance komt eindelijk op gang wanneer Jaclyn (Gretchen Mol), een van zijn voormalige patiënten het ziekenhuis in wordt geslagen door haar man, een rechercheur. Het wordt dan al snel duidelijk dat dit het soort serie wordt waarin het vrouwelijke hoofdpersonage alleen maar dient om heldhaftig gered te worden door de man. Dat zou wat minder erg zijn als Jaclyn wat meer persoonlijkheid had gekregen. Chance komt echter niet veel verder dan schizofrenie; Jaclyn verandert in Jackie wanneer ze door haar man wordt aangevallen. Dat de serie graag gebruik maakt van luie stereotypen blijkt ook uit het gebruik van hiphop en donkere personages om aan te kondigen dat we in het slechte deel van de stad zijn beland.

Ondanks alles is het te vroeg om Chance volledig af te schrijven. Wanneer het geen psychologisch, overdreven serieus, drama probeert te zijn, maar noir-achtige pulp werkt het een stuk beter. Het is te hopen dat we nog veel gaan zien van de sjoemelende antiekverkoper Carl (Clarke Peters) en zijn ‘assistent’ D (Ethan Suplee). Die laatste is een oprecht origineel personage. Hij is het soort dommekracht die in Scorsese-achtige films in één scene opduikt om iemand af te tuigen. Hier lijkt hij naar de voorgrond te treden als Chance’ partner in zijn strijd tegen de schurken. Als dit partnerschap goed wordt uitgewerkt, en als Jaclyn en Chance meer kleur krijgen, zou het met deze serie best goed kunnen komen.