Ronald Giphart in gesprek met de ouders van Carrie ten Napel

Dit jaar beleefde presentatrice Carrie ten Napel (40) haar grote doorbraak bij het Nederlandse publiek, als gespreksleider van de talkshow Op1. Van alle presentatie-duo’s scoorden zij en tv-partner Charles Groenhuijsen de hoogste kijkcijfers. Voor de kenners was deze opmars geen verrassing, want Carrie ten Napel timmert al jaren aan de weg en ze heeft zich inmiddels onderschei-den door een uitermate naturelle, menselijke en warme stijl van presenteren. Ooit begon ze haar carrière bij TV Oost, waar ze tien jaar lang sport- en actualiteitenprogramma’s presenteerde. In 2013 maakte ze de overstap naar landelijke televisie, aanvankelijk bij Fox Nederland en later bij Omroep Max, waar ze een van de gezichten werd van Hallo Nederland en later van Droomhuis gezocht.

Samen met haar vader Evert ten Napel (76) presenteerde Carrie het tv-programma Hunebed highway, waarin de beide Ten Napels in vier afleveringen in een knalgroene oude camper de N34 volgden, de Route 66 van Drenthe. Het moge duidelijk zijn van wie Carrie het talent heeft, al is het natuurlijk maar de vraag of het goed is of juist niet om dezelfde kant op te gaan als je vader.Zelf was Evert zoon van een bakker in het Drentse Klazienaveen, die op zijn beurt ook weer bakkerszoon was. Het lag in de lijn der verwachtingen dat Evert, als oudste zoon, ook die kant op zou gaan, maar zijn hart lag elders. Evert: ‘Op zondagmiddagen luisterde ik altijd naar de radio en hoorde ik de sportverslaggevers. Als jonge jongen dacht ik al: dat lijkt mij nu ook wel wat. Maar goed, ik kwam uit Zuidoost-Drenthe, dus ik kon ervan uit gaan dat die droom heel moeilijk was om uit te laten komen. Om een heel lang verhaal te versnellen: die droom kwam dus wel uit.’ ‘En je was allergisch voor meel,’ vult Fineke ten Napel (67) aan, de moeder van Carrie en echtgenote van Evert. ‘Jij nieste altijd zak-doeken vol als je op de bakkerij was. Een leven in de bakkerij zou voor jou ondraaglijk zijn geweest.’ Fineke en Evert kenden elkaar van de sportvereniging Emmen & Omstreken (E&O), waar Evert handbalde en Fineke turnde en op volleybal zat. Fineke was aanvankelijk kleuterleidster en werkte uiteindelijk in de gezondheidszorg als bewegingstherapeut. De twee ontmoetten elkaar in de trein tussen Zwolle en Emmen, toen Evert met een nogal uitgelaten groep handballers die net een wedstrijd had gewonnen Finekes treintoestel binnenkwam. Overmoedig zei hij tegen haar dat hij haar de volgende dag een bos bloemen zou laten bezorgen. Fineke dacht er het hare van, maar Evert hield woord. Om opnieuw de loop van de gebeurtenissen te versnellen: zes jaar later werd Carrie geboren.

Fineke: ‘Zij was altijd een rustig en lief meisje. Carrie was vooral erg sociaal en had goed in de gaten als anderen droevig waren of wanneer iemand werd gepest. Door de dood van haar jongere broertje voelde ze als meisje heel goed dingen aan.’ Dat laatste was het onuitsprekelijke verdriet van het gezin. Carries jongere broertje Henk-Jan overleed toen zij vier jaar was, een wezenloze gebeurtenis die de Ten Napels moesten doorstaan. Evert: ‘Nog steeds vinden we het vervelend om daarover te praten.’ Binnen een jaar werd jongste zoon Rik geboren en zo goed en zo kwaad als het ging kon het gezin niet anders dan verdergaan en de draad weer oppakken. ‘Mijn ouders hebben mijn broer Rik en mij vooral een heel erg stabiele jeugd gegeven,’ vertelt Carrie. ‘Wat ik echt knap vind is dat ze, ondanks hun verdriet, ons zo zorgeloos mogelijk hebben laten opgroeien. Mijn moeder was veel thuis, net als doordeweeks ook mijn vader. In de weekend moest hij natuurlijk altijd op pad, maar daartussen was hij er vaak. Mijn oma woonde ook bij ons in de straat waardoor we nooit een oppas hadden en altijd thuis terecht konden. Dat was echt een veilige koestering.’ Fineke: ‘We hebben onze kinderen zeker niet strak opgevoed, al vind ik wel dat dat je als ouder ook een beetje moet sturen. Je kind vrijlaten is toch het moeilijkst in de opvoeding. We deden hier altijd veel aan sport, daar hebben we veel energie in gestopt.’ Carrie: ‘Wij werden opgevoed met: hard werken, niet zeuren en doorgaan. En inderdaad altijd veel sport. Toen ik een jaar of zestien was kreeg ik een vriendje, die verbaasd naar onze familie keek. Hij zei: jeetje, wat ben jij druk. School, tennis, bijbaantjes. Voor mij was dat heel normaal, maar hij was bang dat ik überhaupt geen tijd voor verkering zou hebben. Daar had hij misschien wel een punt. Zo zijn wij grootgebracht. Misschien toch ook nog wel een beetje de bakkersmentaliteit die mijn vader had meegekregen: hard weken, niet lullen, maar poetsen.’Rik (inmiddels 35) is zelf net vader en werkzaam in de mode. Fineke: ‘Hij heeft denk ik mijn creatieve kant, Carrie had meer weg van Evert.’

Lees verder in VARAgids 32-33 vanaf pagina 29.